Example is better than
precept
Have you ever seen a crab walking on land?
It walks as if tilted to one side. Its body is such that it cannot walk
straight. And it is a fact that it is true of all the crabs on the earth.
One day a mother- crab was sitting on the
bank of a river. Her young son was playing nearby. The mother was feeling very
happy to see him move about.
Suddenly the mother noticed one thing. She
saw that her son walked tilting his body side-ways – not straight. She felt
worried about it and wanted him to walk straight.
“You ought to walk straight, not sideways,
my son” advised the mother crab.
“Show me my dear mother, how to walk
straight. I shall follow your example” retorted the young crab.
The mother-crab tried her best to walk
straight but could not. So, she realized her folly.
“Never
find fault with others”.
.......
Face
the dangers boldly
Once upon a time a boy in early teens went about playing near
some hedges laden with berried that looked ripe and juicy. The boy’s mouth watered.
He started gathering berries. He was thinking of enjoying
them at leisure. Just then he was stung sharply by a nettle. Feeling pinched,
he smarted under acute pain. Soon a rash appeared on his hand.
Leaving the collection of berries behind, the boy ran home and
told his mother everything with tearful eyes. Sobbing hard, he said, “Mom, I
only touched them lightly but they stung me hard.”
The mother smiled and caressing her son, replied, “They
stung you because you only touched them lightly. Had you held them firmly, they
wouldn’t have hurt you. You cannot get anything without facing dangers. Every
rose has some thorns to protect it. So, learn
to grasp the nettles, if you want berries.”
.....
Lazy Stomach
A few, a very few people, started to walk without crutches. This was considered scandalous, absurd. Besides, there were so many uses for crutches. They were reprimanded and were punished. They tried to show that a crutch would be used sometimes, when needed; or that many of the other uses to which a crutch was put could be supplied in other ways. Few listened.
In order to overcome the prejudices, some of the people who could walk without support began to behave in a totally different way from established society. Still they remained few.
Having used crutches for so many generations, few people could in fact walk without crutches, the majority `proved' that they were necessary. `Here,' they said, `here is a man -- try to make him walk without a crutch. See? -- He cannot!'
`But we are walking without crutches,' the ordinary walkers reminded them.
`This is not true; merely a fancy of your own,' said the cripples, because by that time they were becoming blind as well -- blind because they would not see.
Lazy Stomach
One day the various
parts of the body started arguing. They all felt that the stomach was being given
more importance than them.
The teeth spoke, “We chew
the food for the stomach. He does not move an inch to get the food.”
“No one appreciates the
work we do,” said the hands.
The legs asserted, “We
walk all the time and what effort does the stomach make anyway? He gets his food
fixed where he is, yet everyone cares for him.”
The tongue wagged,
“don’t you see how people forever give examples of the stomach in various sayings.
No one cares how hard we work.”
Thus each part of the
body continued commenting about the stomach. So all of them decided to go on a strike.
They stopped working.
The hand said, “I won’t
move even a finger.”
“I won’t take even a
step,” the leg claimed.
The teeth declared, “We’ll
stop chewing.”
The mouth announced, “I’ll
not take a bite.“
Poor stomach was
listening and watching all that was going on . He was worried when he heard
such silly comments. He felt pity for the parts of the body. He tried to talk
to them but no one lent him an ear.
Now the stomach stopped
getting food. As days went by, the body grew weak .Hands, legs, mouth ,teeth
and other parts did not receive any blood.
Then the stomach said, “What
do I do? Till I got the food, I used to send it to all of you. Now that I am
not getting anything, how can I give strength to all of you?”
Now the parts of the
body realized that, due to the stomach, they had been healthy and strong. They
deserted him and were suffering now. They now knew that the stomach did work by
taking food and giving them energy. He was not a useless fellow as they had
thought.
So the body parts
started working again. The hands and legs grew strong. Then face shone with
health. The tongue started talking. So all of them got together to make a
healthy body.
“Unity is Strength”
....................................................................
Most
men go by gain, not by moral
Once there was a farmer
who owned a large garden with a number of fruit-trees. But one apple tree had
gone barren. It no longer bore any fruit, though it provided shelter to many
birds.
Now, seeing the
apple-tree useless, the farmer made up his mind to fell it. He came to the
garden with his axe and got ready to cut down the apple- tree.
But the birds living on
the tree begged the farmer, “Spare this tree, sir. If you fell it, we shall
have to go elsewhere. It will deprive you of our merry notes when you are at
work here.”
But the farmer turned a
deaf-ear to the plea and struck at the tree with his axe. A few strokes of the
axe discovered a hollow in the tree-stem. It had a large honey-comb inside it.
Delighted at his find,
the farmer threw his axe and said to himself , “This tree is really worth
keeping. I must not fell it. “Most
men gauge things by their utility only”
.........
Never by ungrateful
Once two travellers were
going along a dusty road that had no trees along its sides. High summer as it
was , the sun was scorchingly hot . The travellers looked for some shelter from
the hot sun. Suddenly they saw a big tree with big leaves and branches spread like
an umbrella. It had a thick shade that could be a fine shelter. So, the travelers
made for the tree.
Placing their wares on
the ground, the travelers sat in the cool shade of the tree. They heaved a sigh
of relief and decided to rest there for quite a while. After some time , one of
the travelers said to his companion, “What a useless tree it is ! It bears no
fruits at all.”
The tree felt pinched to
hear the traveler’s words and burst out
, “You ungrateful soul! You are taking shelter in my cool shade from the
burning heat of the sun and calling me a ‘useless’ tree as well. Can there be a
more wicked creature than you on the earth? Be up and leave the place at once
to be scorched again.”
“Ingratitude earns others’ wrath”
***
Never gift a
thing useless to you
Once
upon a time a wolf was rambling in a forest. Soon he reached the edge of the
forest and came by a field of oats that belonged to a farmer of a nearby
village.
Wolves
don’t eat oats, we know. He was about to move away when he saw a horse coming towards
him. He decided to wait for the horse and extend a hand of friendship towards
him. So, when he came, the wolf said to him, “Hello, Mr. Horse! how are you ? See
this fine field of oats; I have left it untouched for you. I shall enjoy a lot
to see you munching the ripe grains.”
But
the horse was not to be taken in by the words of the wolf. He replied with a broad
smile on his lips, “Mr. Wolf! had you been able to eat the oats, you would not have
thought of troubling your eyes at all . Rather you would have indulged in
filling your belly.”
The
wolf felt highly ashamed and went away.
*****
Only others can tell your worth
Once upon a time,
Mercury, god of skill was tickled by a strange idea. He became curious to know
how men estimated his worth in comparison to other gods.
So, Mercry, disguised himself as a man and came to the
earth. Roaming about ,he came to the house of a sculptor who was famous for
making idols. Mercury saw the idols of various gods, including his own, in the
sculptor’s house.
Then approaching the sculptor,
Mercury said , “What price would you charge for the idol of Jupiter, chief of
gods?”
“One pound,” replied the
sculptor.
“And what for the idol
of Juno, goddess of marriage?”
“Half a pound,” said the
sculptor.
“And how much for the
statue of Mercury?” asked the god.
“Oh that! I shall give
it free if you buy the other two,” pat came the reply . Mercury was cut to the
quick and disappeared.
We generally have an over estimation of our own worth. Only
others can tell our true worth.
***
The
King’s Lesson
Once a battle was being
fought between two kings near a mountain.
One had a large, well equipped army and the other had a small army .Soon
the king with the smaller army began to lose his men. Seeing this, the King
lost all hope and courage. He was very tired and had many injuries too. He had
no hope of winning the battle now. So he ran away from the battle field and
reached a mountainous forest. He found a cave in the mountain and went inside
it. He lied down to rest.
As he lay there looking
at the cave wall, he saw a spider climbing up to its web. Many a time it jerked
and fell down. After several attempts it pulled the thread across and soon
reached its web. The King thought “When this tiny creature, a spider, through
sheer determination could achieve its task, so can I”.
With positive thoughts he
returned to the battle field. He encouraged his small army to fight hard. He
won the battle and all of them rejoiced.
Moral : Failures must not hold you back . Take them as challenges.
Failures are the stepping
stones to success.
***
The donkey’s burden
A merchant owned a
donkey and a horse. Every-day he would load his goods on the backs of both the
animals and take them to the market to sell.
One hot morning, the
merchant had only a small amount of goods to carry. He made one large bundle of
goods and loaded it on the donkey’s back. Then he took his horse along and all
the three left for the market. As they walked on, the donkey felt tired
carrying the heavy load. So he went to the horse and said, “Friend. I am
getting tired. Will you carry the load for some time?”
“”No way, the horse
said.” It’s your load. So you must carry it on your own .I won’t share it.”
The donkey did not
comment back. It was nearing noon. The donkey could not bear the heat and the
heavy load. So he fell to the ground and fainted. Soon he was foaming at the
mouth. The merchant took the donkey’s load and put all of it on the horse’s
back. The horse now had to carry the heavy goods all the way to the market on
his own. Then the horse realized how the poor donkey had suffered.
“Sharing others’ burden now will benefit us in the future.”
The Hidden Treasure
Once there was a farmer
who was very hard- working. He had developed
a grapery which gave a rich crop of grapes every year. Unluckily his sons were very
easy-going young men. They seldom cared to help their father in his work. So,
the farmer was very much worried about their future.
Reaching a ripe old age,
the farmer fell ill. It looked as if his end was near. So, he called his sons,
and said to them, “Dear sons! my days are numbered . Before dying I want to
tell you that in my grapery lies a hidden treasure. Dig it out after my death” Saying
so, the old farmer died.
After performing the
last rites of their father, the sons began digging the vine-yard. They dug every
inch of it but found nothing.
But the digging led to
such a rich crop as had never been there before even in their father’s life-time.
So, the sons came to know what their father meant by the ‘hidden treasure’. They
had learnt that hard-work is the key to a
goldmine.
“ Fruits of labor are sweet”
***
Walk with a Crutch
A man once hurt his leg. He had to walk with a crutch. This crutch was very useful to him, both for walking, and many other things. He taught all his family to use crutches, and they became part of normal life. It was part of everyone's ambition to have a crutch. Some were made of ivory, others adorned with gold. Schools were opened to train people in their use, university chairs endowed to deal with the higher aspects of this science.
A few, a very few people, started to walk without crutches. This was considered scandalous, absurd. Besides, there were so many uses for crutches. They were reprimanded and were punished. They tried to show that a crutch would be used sometimes, when needed; or that many of the other uses to which a crutch was put could be supplied in other ways. Few listened.
In order to overcome the prejudices, some of the people who could walk without support began to behave in a totally different way from established society. Still they remained few.
Having used crutches for so many generations, few people could in fact walk without crutches, the majority `proved' that they were necessary. `Here,' they said, `here is a man -- try to make him walk without a crutch. See? -- He cannot!'
`But we are walking without crutches,' the ordinary walkers reminded them.
***
A
visitor came to a Chishti pir. This visitor wanted to demonstrate his own
knowledge of the Qur’an and intended to overpower the Chishti pir in a debate.
When he entered, the Chishti pir turned to his visitor and asked him if he
could tell him about a dream, so that the visitor may give his interpretation
thereof. After receiving permission the Sufi told that he has had a dream and
both of them were in it. The Chishti pir then went on by describing the
following dream event: “I saw your hand immersed in a jar of honey, while my
hand was immersed in the latrine”.
The
visitor hastened to interpret: “It is quite obvious! You are immersed in wrong
pursuits whereas I am leading a righteous life”.
“But’,
the Sufi said, “there is more to the dream”. The visitor asked him to continue.
The Chishti pir then went on by telling this: “You were licking my hand and I
was licking yours”.
It
happened that a well known Sufi was asked, ‘What is invisibility?’
And he
said, ‘I shall answer that when an opportunity for a
demonstration occurs.’
Some
time later, the man and the one who had asked him the question were stopped by
a band of soldiers. And the soldiers said, ‘We have orders to take all
dervishes into custody — for the king of this country says that they will not
obey his commands and that they say things which are not welcome to the
tranquility of the thought of the populace.’
And the
Sufi said, ‘And so you should, for
you must do your duty.’
‘But are
you not Sufis?’ said the soldiers.
‘Test
us,’ said the Sufi.
The
officer took out a Sufi book….
(– a
book that is tremendously respected by the Sufis. It is called THE BOOK OF THE
BOOKS. It has only a few sentences written in it, otherwise it is empty.)
‘What is
this?’ the Sufi Master said. - as if he had not even recognized the book. (The soldiers had brought the book which will be a sign of a
Sufi — the moment the Sufi sees THE BOOK OF THE BOOKS he will bow down. It is a
great treasure. ) This is the power
of invisibility.
There
was a man in Turkey who was travelling with his favourite donkey, a faithful
companion for years and an animal very close to his heart. At the end of a hard
day on the road he came to an inn and decided to rest there for the night. No
sooner than he had taken off the saddle bags than a youth working for the inn
came out to greet him.
“Salaam
Aleikum, sir, welcome to our humble shelter! Please, come inside and get some
warm soup and sit beside the fire.”
“Of
course, I’d love to but first I must
make sure my donkey is well cared for.”
The man said, patting his donkey on the back. The youth smiled generously.
“Please,
sir, allow me to attend to such details, you are an honoured guest here.”
“But
it’s just that he’s an old donkey and needs a nice bed of hay to lie in.”
“Sir, we
guarantee you the best care possible.”
“But you
will sweep the floor first to make sure there are no stones? He gets in a
terrible mood if he doesn’t sleep well.”
“Please,
sir, just trust me, we are professionals here.”
“But you
will add some water to his straw – his teeth are getting shaky and he likes
just a little fresh grass to begin with.”
“Sir,
you are embarrassing me!
“And you
will give him a little rubdown along the spine – he goes crazy for that!”
“Sir,
please just leave everything to me.”
So
finally the man gave in and entered the establishment to enjoy a fine dinner by
the fire and a comfortable bed. Meanwhile the youth rolled his eyes and… then
went out to play cards in a nearby den.
The man
could not sleep somehow, despite the silk sheets, as he kept having nightmares
of his donkey chained up without water or food, lying on the cold stone. The
vision wouldn’t leave him and so he got up in his dressing gown, walked down
the steps to the stable and there! His
donkey was in exactly the condition he’d imagined – cold, hungry and dying of
thirst.
There was once a man
who was on his way back home from market with his camel and, as he’d had a good
day, he decided to stop at a mosque along the road and offer his thanks to God.
He left his camel
outside and went in with his prayer mat and spent several hours offering thanks
to Allah, praying and promising that he’d be a good Muslim in the future, help
the poor and be an upstanding pillar of his community.
When he emerged it was
already dark and lo and behold – his camel was gone!
He immediately flew into a violent temper and shook his fist at the sky, yelling:
“You traitor, Allah! How could you do this to me? I put all my trust in you and then you go and stab me in the back like this!”
He immediately flew into a violent temper and shook his fist at the sky, yelling:
“You traitor, Allah! How could you do this to me? I put all my trust in you and then you go and stab me in the back like this!”
A passing sufi dervish
heard the man yelling and chuckled to himself.
“Listen,”
he said, “Trust God but, you know, tie up your
camel.”
There was
once a successful businessman who had everything – a beautiful wife, adorable
children and a big house in which they all lived happily. The pride of his life
though was his exotic songbird which he kept in a cage and fed delicious
titbits when it entertained his guests.
One day the
man had to go on a journey far to the south and he asked his wife and children
what presents they would like from abroad – they asked for fine silks,
honeycomb and clockwork toys. Finally he asked his songbird if he would like
him to bring anything back.
“I wish
only for one small favour.” The
songbird replied.
“Anything!”
his master declared.
“Just this – when you see my cousins in the trees in the place
you’re going to, please tell them about my conditions here.”
“Are you
sure? I could bring you back a fine jewel-encrusted mirror or dried tropical
fruit?”
“No,
just this, thank you.” The songbird replied
and the man went away feeling a little disconcerted but resolved to carry out
his pet’s wishes.
The man made
his trip safely and carried out his business to satisfaction and spent his
remaining time there buying the presents his family had requested. Finally, he
went to a park and saw some birds in the trees that bore a remarkable
resemblance to his own songbird. He called up to one of them and told them
about how his own bird lived in cage and sang for him.
But no
sooner had he finished speaking than one of these exotic birds trembled on its
perch and tumbled to the ground and ceased to move. The man held his head in
grief and the incident quite spoiled his trip.
He returned
home and greeted his wife and family who were delighted at their presents but
he couldn’t share their pleasure as long as the forthcoming encounter with his
songbird remained on his conscience. Finally he found the courage to go down to
the garden.
“Well?” his
songbird asked and, hesitantly, the man told him exactly what had happened. The
song bird listened intently, then trembled on his perch and fell to the bottom
of his cage, dead.
The man was
now beside himself with grief and confusion. Weeping openly, he opened the door
of the cage and carried out his beloved songbird in his hands. No sooner had he
done so, however, the songbird returned to life and flew up to the branches of
the nearest tree and let out a shrill of joy at finding its freedom.
The man
scratched his head in wonder and eventually asked:
“Okay, you win. But tell me please, what was in the message that contained this trick?”
“Okay, you win. But tell me please, what was in the message that contained this trick?”
The songbird
looked down at him with pity and said:
“My cousin in Africa showed me that it was my beauty that kept me in the cage. Were it not for the delight of my singing voice you would have lost interest long ago. I had to give up that life in order to become free.”
“My cousin in Africa showed me that it was my beauty that kept me in the cage. Were it not for the delight of my singing voice you would have lost interest long ago. I had to give up that life in order to become free.”
Mulla
came upon a frowning man walking along the road to town. “What’s wrong?” he
asked. The man held up a tattered bag and moaned, “All that I own in this wide
world barely fills this miserable, wretched sack.”
“Too
bad,” said Mulla, and with that, he snatched the bag from the man’s hands and
ran down the road with it.
Having
lost everything, the man burst into tears and, more miserable than before,
continued walking. Meanwhile, Mulla quickly ran around the bend and placed the
man’s sack in the middle of the road where he would have to come upon it.
When the
man saw his bag sitting in the road before him, he laughed with joy, and
shouted, “My sack! I thought I’d lost you!”
Watching
through the bushes, Mulla chuckled. “Well, that’s one way to make someone
happy!”
-----
A traveling preacher finds himself in a tremendous rainstorm.
Within a few hours the hotel he is staying in becomes flooded. As the water rises, the preacher climbs to the roof and starts praying. "Lord, save me so I can continue on my mission of preaching your gospel."
Just then, a coast guard rescue party floats by in a rowboat. "Let's go mister. into the boat."
"I'll stay here," says the preacher, "The Lord will save me."
An hour later a second boat reaches the scene and the water is close to the roof of the hotel. "Sir, you better get in. the water is still rising." "No thanks. The Lord will be my salvation."
Toward evening, the hotel is almost completely under water and the preacher is clinging to the satellite dish on the roof. A helicopter is spotted and on a loudspeaker is heard "Hello Sir, grab on to the line and we will pull you up. This is your last chance. "I'm all right," says the preacher, as he looks heavenward. "I know the Lord will provide sanctuary."
As the boat departs, the satellite dish is hit by lightning and the preacher is killed. When he arrived at the Pearly Gates he was furious. "What happened, " he shouts. "I thought the Lord would provide!"
Moments later a thunderous voice is heard. "Yes, I did provide. I sent you 2 boats and a chopper"
Moral of the Story: "Never think God will come with some miracle... NAA JAANE KIS VESH ME'n NAARAAYAN MIL JAAYE "
Within a few hours the hotel he is staying in becomes flooded. As the water rises, the preacher climbs to the roof and starts praying. "Lord, save me so I can continue on my mission of preaching your gospel."
Just then, a coast guard rescue party floats by in a rowboat. "Let's go mister. into the boat."
"I'll stay here," says the preacher, "The Lord will save me."
An hour later a second boat reaches the scene and the water is close to the roof of the hotel. "Sir, you better get in. the water is still rising." "No thanks. The Lord will be my salvation."
Toward evening, the hotel is almost completely under water and the preacher is clinging to the satellite dish on the roof. A helicopter is spotted and on a loudspeaker is heard "Hello Sir, grab on to the line and we will pull you up. This is your last chance. "I'm all right," says the preacher, as he looks heavenward. "I know the Lord will provide sanctuary."
As the boat departs, the satellite dish is hit by lightning and the preacher is killed. When he arrived at the Pearly Gates he was furious. "What happened, " he shouts. "I thought the Lord would provide!"
Moments later a thunderous voice is heard. "Yes, I did provide. I sent you 2 boats and a chopper"
Moral of the Story: "Never think God will come with some miracle... NAA JAANE KIS VESH ME'n NAARAAYAN MIL JAAYE "
“Have faith in God. But still tie your camels tight.”
------------
“My dear son when you were five years old you asked me 174 times the same question and every time you asked me I replied with a kiss saying ‘It is a crow’ ” . Now I have asked you three times and you were irritated.
Moral : Love your parents . You will be in their shoes soon.
-------------------------
-------------------------
One morning, the boy Solomon saw the
goldsmith who works for King David's Palace walk out of the palace very
desperate and sad. Solomon asked the goldsmith with curiosity, what makes you
feel so sad and desperate? The goldsmith answered, "I have to provide a solution
to the King within seven days. If not I will be taken out of my job. I am
really confused because there is no solution for what the King has asked."
What is the solution that the King is looking for? Solomon was curious. The
goldsmith presented the demand of the King to Solomon as follows:
"I need to make a gold ring for the
king with an inscription on it which should help the king not to
be very happy and forget the divine
truth at his happy moments. At the same time the inscriptions on it should help him not to lose
his heart when he is facing failures and desacrations."
Immediately Solomon gave what he needs
to inscribe on it. He said write as follows:
"This too shall pass."
The Power of One
Every evening a young writer spent a couple of hours at the
beach just as the tide was ebbing.The sound of the waves and the sight of the
vast ocean helped him gather his thoughts. And every evening he noticed an old
man standing at the edge of the water. The man would constantly bend down to
pick up something from the wet sand and throw it into the water.
After observing him for a few days, the writer decided to
move closer to see what the old man
was doing. As he moved closer, he saw thousands of starfish
which were trapped in the
wet sand when the tide receded. The old man was picking up
the starfish one at a time and
throwing it back into the ocean. He watched the old man for
a few minutes wondering why he bothered doing this - after all how many could
he save anyway. The writer went up to the old man and said, "Sir, the tide
brings in thousands of these starfish which get caught in the sand and cannot
get back into the water. You can save just a few. Why are you wasting your
time? What difference does it make?” The old man bent down, picked up a starfish,
threw it back into the water and said,
Believe
in the Power of One.
Many Ones make a Million!
...................................................................
ONE GLASS OF MILK
One day, a poor boy, who was selling goods from door to door
to pay his way through school, found he had only one thin dime left and he was
hungry. He decided he would ask for a meal at the next house. However, he lost
his nerve when a lovely young woman opened the door. Instead of a meal, he
asked for a drink of water. She thought he looked hungry, so she brought him a
large glass of milk. He drank it slowly and then asked, "How much do I owe
you?"
He said... "Then I thank you from my heart." As
Howard Kelly left that house, he not only felt; stronger physically, but his
faith in God and man was strong also. He had been ready to give up and quit. Years
later that young woman became critically ill. The local doctors were baffled.
They finally sent her to the big city, where they called in specialists to
study her rare disease.
consultation room determined to do his best to save her
life. From that day, he gave special attention to the case.
After a long struggle, the battle was won. Dr. Kelly requested
the business office to pass the final bill to him for approval. He looked at it,
then wrote something on the edge and the bill was sent to her room. She feared
to open it, for she was sure it would take the rest of her life to pay for it
all. Finally, she looked and something caught her attention on the side as she
read these words.....
"Paid in full with one glass of milk." (Dr. Howard Kelly).
Tears of joy flooded
her eyes as her happy heart prayed
"Thank You, God, that Your love has spread ” abroad
.................................................................................................................................................................
ONE GRAIN OF RICE
There was once a poet who
fell on such hard times ...that he was no longer able to feed his family.
Hearing that the King greatly encouraged talent and was famed for his
generosity, the poet set off for the Royal Palace. When brought before the
King, he bowed low and asked that he may recite a poem. On hearing his
recitation, the King, highly pleased, asked him to name his reward. The poet,
pointing to a finely wrought chess board before the King said “Your Highness,
if you place just one grain of rice on the first square of this chess board,
and double it for every square, I will consider myself well rewarded.” “Are you
sure?” asked the King, greatly surprised, “Just grains of rice, not gold?”
“Yes, your Highness”, affirmed the humble poet.
“So it shall be”, ordered
the King and his courtiers started placing the grain on the chess board. One
grain on the first square, 2 on the second, 4 on the third, 8 on the fourth and
so on. By the time they came to the 10th square, they had to place
512 grains of rice. The number swelled to 5,24,288 grains on the 20th square.
When they came to the half-way mark, the 32nd square, the grain count was
214,74,83,648 - that is over 214 crores! Soon the count increased to lakhs of
crores and eventually the hapless King had to hand over his entire kingdom to
the clever poet. And it all began with just one grain of rice!
--------------
With love comes success and wealth
A lady saw three old men standing in her court-yard and thought
that they may be hungry and thirsty; and came out to invite them into her
house. They inquired if the man of the house was in and introduced themselves
as LOVE, SUCCESS and WEALTH. She went inside and told her husband about her
conversation with the old men. Husband promptly said, "Let us invite
The lady of the house
went outside and told them that LOVE should come inside their home. As they
started walking in, the lady saw that the other two old men were also following
them. She said, "I have invited only LOVE. Why are you coming behind
us?" To this, the old men replied, "We are always there where LOVE
resides.
Hence, we are coming
behind you. If you had invited me or my friend then only one of us would have
come to your house. With LOVE comes WEALTH and SUCCESS .
-----------------------
THE TEST
OF THREE
-
Socrates’s Logic
One day the great Greek philosopher
Socrates came upon an acquaintance who ran up to him excitedly and said , “
Socrates , do you know what I just heard about one of our students ?”
“Wait a moment ,” Socrates
replies ,. “Before you tell me I would like you to pass a little test . It is
called the “Test of Three “.
“Three ?” , exclaimed the
acquaintance.
“That’s right “, Socrates continued ,
“ before you talk to me about my student let us take a moment to test what you
are going to say . The first test is Truth . Have
you made absolutely sure that what you are about to tell me is true .?”
“ On no ,’ the man said , “actually I
just heard about it “.
“All right ,” said Socrates . So you
do not really know it is true or not .
Now let us try the second test .The test of Goodness . Is what you are about to tell me about my student
something good ?”
“ NO , on the contrary …. “
“So , Socrates interrupted , “ you
want to tell me something bad about him even though you are not certain .
isn’t it true?”
The man shrugged , a little
embarrassed.
Socrates continued . “ You may still pass though , because there
is a third test. – the filter of usefulness. Is what you want to
tell me about my student going to be useful
for me ?”
“Well it …. no , not really …. “
“Well “ concluded Socrates . “ If what
you want to tell me is neither True nor Good no even Useful , why tell it to
me at all ?”
The man is rumpled . This is the
reason Socrates was a great philosopher and held in such high esteem.
……………
నిజాయితీ
వేములవాడలో పెద్దయ్య అనే వ్యక్తి ఉండేవాడు . ఆయన నిత్యం దైవారధన
చేస్తూ నలుగురికీ మంచి చేసేవాడు. పెద్దయ్య దగ్గరకు ఒక వ్యాపారి వచ్చి , “
గురువుగారూ నా ధాన్యం వ్యాపారం అభివృద్ధి
చెందడానికి మీరు దేవుణ్ణి ప్రార్ధించండి ”.
అని కోరాడు . అందుకు పెద్దయ్య ‘ నీ
వ్యాపారం అభివృద్ధి చెందాలని దేవుణ్ణి ప్రార్ధిస్తాను . అలాగే నువ్వు కూడా
న్యాయంగా నడుచుకో ‘- అని
హితవు చెప్పాడు.
అదివరకు వ్యాపారి తూకంలో తక్కువ చేసి ఇచ్చేవాడు .పెద్దయ్య
సూచనతో ఆ రోజు నుంచి న్యాయంగా కొలవడం మొదలుపెట్టాడు. కొన్ని సార్లు ప్రజలనే తూకం
వేసుకోమని చెప్పేవాడు . దాంతో క్రమంగా వ్యాపారి మీద ప్రజలకు నమ్మకం పెరిగింది .
అతడి వ్యాపారం బాగా అభివృద్ధి చెందటంతో
బంగారు తూనిక రాళ్ళను తయారు చేయి౦చాడు. ప్రజలు ఆ బంగారు తూనిక రాళ్ళ
గురించి తెలుసుకొని ఆశక్తితో వచ్చి చూడటంతో పాటు అతడి దగ్గరే ధాన్యం కొనేవారు.
ఓ రోజు వ్యాపారి ఆ తూనిక రాళ్ళను తీసుకొని పెద్దయ్య దగ్గరకు
వెళ్లి ... “ గురువుగారూ , మీ
ఆశీర్వాదంతో నా వ్యాపారం అభివృద్ధి
చెందింది . తూకానికి బంగారు రాళ్ళను
ఉపయోగిస్తున్నాను తెలుసా ? “
అన్నాడు .
“ అవునా , చాలా
సంతోషం . అయితే ఆ తూనిక రాళ్ళను ఊరి చివర
వాగులో పడేసిరా ”అన్నాడు
పెద్దయ్య. ఆ మాటకు ఎదురు ప్రశ్న వేయకుండా బంగారు తూనిక రాళ్ళను వాగులో పడేసి వచ్చాడు వ్యాపారి. మర్నాడు కొందరు
రైతులు ఆ తోవలో వెళ్తూ నీళ్ళ కోసం వాగులో
దిగగా తూనికరాళ్ళు వాళ్ళ కంట పడ్డాయి. అవి ధాన్యం వ్యాపారికి చెందినవని వారు విన్నారు. అందుకే భద్రంగా తెచ్చి ఆయనకు
ఇచ్చేసారు . వ్యాపారి ఈ సంగతి పెద్దయ్యకు చెప్పాడు.
‘ ఇది ఒక పరీక్ష
మాత్రమే . నువ్వు ధర్మగా సంపాదించిన
సోమ్ము కాబట్టి వాగులో పడేసినా నీ దగ్గరకే
తిరిగి వచ్చింది . నువ్వు మంచి దారిలోనే వెళ్తున్నావు. ఎప్పటికీ అలాగే నడుచుకో ’ అన్నాడు
పెద్దయ్య.
.........
కష్టార్జితం
ఒక గ్రామంలో ఒక రైతు ఉండేవాడు . అతడు భార్య సాయంతో పొలాన్ని
సాగుచేసి పంటలు బాగా పండించేవాడు. తల్లిదండ్రులకు పొలం పనుల్లో సాయపడాల్సిన కొడుకు
మాత్రం సోమరిగా తిరిగేవాడు. దీనికి తోడూ తల్లి కొడుకుని గారాబం చేసేది. వాడి చేష్టల పట్ల తండ్రి ఎంతో విసిగిపోయాడు. ఓ రోజు
కొడుకుని పిలిచి ... “
నేను సాగుచేస్తున్న పొలం ఎంతో కష్టపడి సంపాదించింది . నీకు దాని లోంచి ఒక జానెడు
కూడా ఇవ్వను . ఇక నుంచి నువ్వు కష్టపడి సంపాదించనిదే ఇంట్లో తిండి కూడా ఉండదు”
అని చెప్పాడు. తండ్రి మాటలకు కొడుకు కోపంగా
అక్కన్నుంచి వెళ్ళిపోయాడు. రైతు భార్య ఈ మాటలకు ఎంతో ఆందోళన చెంది కొడుకు
వెనుకనే వెళ్ళింది. తన దగ్గరున్న వెండి నాణాన్ని అతడి చేతిలో పెట్టి ‘
రోజంతా మాకు కనిపించకు .సాయంత్రం వచ్చి ఈ నాణాన్ని సంపాదించానని చెప్పు ’ అని
కొడుక్కి సలహా ఇచ్చింది . తల్లి చెప్పినట్లే
కొడుకు రోజంతా మిత్రులతో కాలక్షేపం చేసి సాయంత్రం ఇంటికి వచ్చి తండ్రి
చేతిలో నాణాన్ని పెట్టాడు . తండ్రి ఆ నాణాన్ని తీసి ‘
ఇది నీ కష్టార్జితం కాదు ’ అంటూ
పక్కనున్న చెరువులోకి విసిరేశాడు. మర్నాడు కూడా తల్లి ఇచ్చిన నాణాన్నితండ్రికి చూపిస్తే
దాన్నీ చెరువులోకి విసిరేసాడు.
తల్లికి తన ఎత్తులేమీ పారడంలేదని అర్ధమయింది. పట్టణం వెళ్లి
కష్ట పడి పని చేసి ఎలాగోలా ఒక నాణెం సంపాదించమని
కొడుకును బతిమాలింది. తల్లి మాటను కాదనలేక
సోమరి కొడుకు పట్టణానికి వెళ్ళాడు .
........
తెలివైన తాబేలు
అడవిలి తాబేలోకటి ఉండేది. అది నదిలో ఉన్నా బయటకు వచ్చినా
పెద్ద జంతువులన్నీ హేళన చేసేవి. భయపెట్టేవి. దాంతో ఎప్పుడూ బిక్కు బిక్కుమంటూ
గడిపేది. ఒక రోజు తాబేలు ఆహారం కోసం వెళ్తుండగా ఏనుగు వచ్చి తొండంతో దాని డిప్పమీద
నెమ్మదిగా నొక్కి పెట్టింది. వెనక్కి తిరిగి చూస్తే , “
భయపడ్డావా చిట్టి తాబేలూ”
అని నవ్వుతూ అడిగింది ఏనుగు.
భయాన్ని దాచేసి... “ నా
కెందుకు భయం . నువ్వు నాకంటే పరిమానంలో మాత్రమే పెద్ద. శక్తిలో చిన్న దానివే “
అంది తాబేలు. ఆ మాట విన్న ఏనుగు కోపంతో ... “
అయితే నీశక్తి ఏపాటిదో నాకు చూపించు “
అంది . “సరే
, నువ్వు రేపు ఉదయం రా “
అని చెప్పి వెళ్లి , ఒక తాడు సంపాదించింది తాబేలు. దాని పట్టుకొని ఉదయాన్నే నది
ఒడ్డుకు వెళ్లి ,
తాబేలు మరో కొన పట్టుకొని ఏనుగు దగ్గరకు వెళ్ళింది . దాని
తొండానికి రెండో కొన అందించి ... “
నువ్వు ఈ చివర పట్టుకో . నేను అటు వైపు వెళ్లి రెండో కొన లాగుతాను “
అని చెప్పి రెంటికీ సమాన దూరంలో కూర్చుని ‘
తాడు లాగు ’ అని గట్టిగా అరిచింది . నీటిగుర్రం
, ఏనుగు తాడును చెరో వైపు లాగాయి.
ఎంత సేపు లాగినా తాడు రాకపోయేసరికి ‘
తాబేలుకు ఇంత బలం ఉందా ’అనుకున్నాయి.
చీకటి పడేసరికి రెండూ ఒకే సారి తాడును వదిలేసాయి. ‘చూసావా
నా బలం ’తాబేలు గట్టిగా
అనేసరికి రెండూ సిగ్గుతో వాటి దారిన పోయాయి. అప్పట్నుంచీ అవి హేలన చేయటం మానేశాయి.
తాబేలు ధైర్యంగా బతికేది.
......
పదును
వ్యాపారి
వెంకట్రావు దగ్గర సుబ్బయ్య అనే కూలీ చేరాడు. అడవిలో కట్టేలు కొట్టి తెచ్చే పని
అతడిది. రోజుకి ఎన్ని కట్టెల మోపులు తెస్తే అంత డబ్బు. యువకుడైన సుబ్బయ్య
మొదటిరోజు యజమాని ఇచ్చిన పదునైన గొడ్డలి పట్టుకొని అడవిలోకి వెళ్లి రోజంతా కట్టెలు
కొట్టి సాయంత్రానికి ఆరు మోపులతో వచ్చాడు.
ఆరు మోపులతో ప్రారంభించిన సుబ్బయ్య ఇలా రోజుకో మోపు
తగ్గిపోయి , ఆదాయం పడిపోవడంతో ఎంతో ఆందోళన
చెందాడు. ఎప్పటిలానే ఉదయం నుంచి సాయంత్రం వరకూ కష్టపడుతున్నా ఎక్కువ కట్టెల్ని
కొట్ట లేకపోతున్నందుకు కారణం ఏమిటన్నది
తెలుసుకోలేక పోయాడు.
ఇకనుంచి నువ్వు
రోజూ పని ఆరంభించే ముందు గొడ్డలిని పదును పెట్టు . పదును పెట్టటానికి అయిదు
నిముషాలు వెచ్చిస్తే , దాని వల్ల నీ పని ఎంతో తేలిగ్గా , వేగంగా అయిపోతుంది.”
అనిచెప్పాడు.
అప్పట్నుంచి సుబ్బయ్య రోజూ కట్టెలు కొట్టడానికి బయలుదేరే
ముందు గొడ్డలిని పదును పెట్టడం అలవాటు
చేసుకున్నాడు.
.........
ప్రియమైన శిష్యుడు
పూర్వం ఉజ్జయిని
రాజ్యంలో రాత్నాచార్య అనే పండితుడు ఉండేవాడు. ఆయన గురుకులంలో వేల మంది
విద్యార్ధులు విద్యనబ్యసించేవారు. ప్రజలకు
విద్య , సంస్కారాల్ని నేర్పించడంలో ఆయన తర్వాతే ఎవరైనా . ఆయన
గురుకులంలో కొత్తగా చేరిన యువకుడు సికిందర్. గురువు పట్ల వినయవిధేయతలతో ఉండేవాడు.
అతడు చురుకైన విద్యార్ధి కూడా.
ఒకరోజు గురుశిష్యులిద్దరూ కలిసి పని మీద పొరుగునున్న
గ్రామానికి బయలుదేరారు. సికిందర్ గురువు కంటే ఒకడుగు వెనకే ఆయన మాటలు వింటూ
నడుస్తున్నాడు. అలా వెళ్తుండగా దారిలో ఒకవాగు దాటవలసి వచ్చింది.
మొత్తానికి శిష్యుడు ముందు , తర్వాత గురువు వాగును
దాటారు. ఒడ్డుకు చేరుకున్నాక శిష్యుణ్ణి , “ నా
మాటకు విలువ ఇవ్వకుండా నీ మాటే నెగ్గించుకున్నావు “
అని నిందించాడు గురువు. దీనికి శిష్యుడు
... “
........
నేర్పరి
రత్నపురిని పాలించే విక్రమవర్మకు నదిలో విహరించటమంటే ఇష్టం. పడవలో నదిపై విహరించనిదే అతడికి రోజు
గడవదు. అతడు విహరించే నది చాలా పెద్దది. మలుపులూ ఎక్కువే. పడవ నడిపేందుకు నేర్పరి
అయిన ఒక యువకుడు కావాలని మంత్రికి చెప్పాడు రాజు.
మంత్రి పరీక్ష పెట్టి చివరకు రంగయ్య , గంగయ్య అనే ఇద్దరు
కుర్రాళ్ళను ఎంపిక చేసి రాజు దగ్గరకు తీసుకెళ్ళాడు. “
రాజా , ఇతడు రంగయ్య . పడవ నడపటంలో నేర్పరి . గజ ఈతగాడు కూడా . పక్కన ఉన్నాయన పేరు
గంగయ్య. అతడు కూడా పడవ నడపటంలో నేర్పరి. కాకపోతే సాధారణ ఈతగాడు. ” అని పరిచయం చేసాడు. ఆ మాటలు విన్న రాజు
వారిద్దరినీ రేపు రమ్మని చెప్పాడు. వారు వెళ్ళిపోయాక మంత్రితో గంగయ్యని పనిలోకి
తీసుకోమని చెప్పాడు.
పడవ నడపటంలో నేర్పరి , గజ ఈతగాడైన రంగయ్యను కాదని గంగయ్యని ఎంపిక చేయటమేమిటని సందేహంగా అడిగాడు మంత్రి. “
పడవ నడపటంలో ఇద్దరూ నేర్పరులే .
................
అద్దం
విజయనగరంలో
సుబ్బారావు అనే ధనిక వర్తకుడుండే వాడు. అతడి కొడుకు పేరు శివ. యుక్త వయస్సు
వచ్చినా అతడు సోమరిగా తిరిగే వాడు. శివకి
డబ్బంటే లెక్కలేనితనం . రోజూ ఇంట్లో నుంచి డబ్బు తీసుకెళ్ళి వృధా ఖర్చులు
చేసేవాడు. తల్లిదండ్రులు ఎంత చెప్పినా వినిపించుకునే వాడు కాదు. ఒక రోజు
సుబ్బారావు ఇంటికి అతడి స్నేహితుడు రామయ్య వచ్చాడు. సుబ్బారావు తన కొడుకు గురించి
అతనితో చెప్పి బాధపడ్డాడు.
శివను
పిలిచి “ నువ్వు చేస్తున్న
పని ఏ౦ బాగోలేదు . కాస్త ముందూ వెనుకా ఆలోచించు . పెద్దల మాట విని జాగ్రత్తగా
నడుచుకో “ అని హితవు
చెప్పాడు రామయ్య . “
మా నాన్న చాలా ఆస్తి సంపాదించాడు .దాన్ని
ఎవరు అనుభావిస్తారు చెప్పండి ? అయినా నేను పెద్ద వాణ్నయ్యాను. నాకు ముందూ వెనుకా
తెలియదనుకుంటుంన్నారా ? అని బదులిచ్చాడు శివ.
ఆ
మాటకు శివను పిలిచి కుంకుమ ఇచ్చి “ నీ
నుదిటి మీద గుండ్రని బొట్టు పెట్టుకో ,
కాస్త కూడా వంకర రాకూడదు సుమా “
అని చెప్పాడు రామయ్య. “ నా
నుదిటి మీద బొట్టు నాకు కనిపించదు కదా .అంత గుండ్రంగా ఎలా పెట్టుగోగలను ? అన్నాడు . అప్పుడు అతని చేతిలో అద్దం పెట్టాడు
రామయ్య. అందులో చూసి బొట్టును సరి చేసుకున్నాడు శివ.
“చూసావా
, నీ నుదిటి మీద బొట్టు ఎలా ఉందొ అద్దంలో చూస్తే కానీ నీకు తెలియదు . అలాంటిది
ముందు వెనుకలు నీకేమి తెలుస్తాయి? మన నుదుట మనకు కనిపించనట్లే మన లోపాలు కూడా మనకు తెలియవు. మన మంచి కోరే
వారు అద్దం లాంటి వారు. వాళ్ళ మాటల్ని విని జీవితాన్ని సరిదిద్దుకోవాలి.”. అని
హితవు చెప్పాడు రాముయ్య.
ఆ
మాటలతో శివకు తాను చేస్తున్న తప్పు అర్ధమైంది. ఆ రోజు నుంచి తల్లిదండ్రులు చెప్పే
మాటలు విని వారు సూచించిన మార్గంలో
నడుచుకునాడు.
మోసపోయిన దొంగ
చెరకుపల్లెలో సత్యవతి అనే మహిళ ఉండేది. ఒకరోజు ఆమె వంట
గదిలో ఉండగా ఒక దొంగ ఇంట్లోకి వెళ్లి బీరువాలోని నగలన్నీ మూటగట్టుకొని పారిపోయాడు.
వంట గదిలోనుంచి అప్పుడే బయటకు వచ్చిన సత్యవతి ఇంట్లో నుంచి
దొంగ బయటకు పారిపోవడం గమనించి , “
దొంగా .. దొంగా .. ” అని
గట్టిగా అరిచింది . ఆ అరుపులు అప్పుడే బడి
నుంచి వస్తున్న సత్యవతి కొడుకు శ్రీనుకి వినిపించి వెంటనే దొంగ వెనక పరిగెత్తాడు.
దొంగ వెళ్ళిన దారిని బట్టి అతడు పట్నం వైపు వెళ్తున్నాడని శ్రీనుకి అర్ధమైంది.
దాంతో ఒక అడ్డదారిలో దొంగ కంటే ముందు
వెళ్లి తోవలో నిల్చున్నాడు. దొంగ దగ్గరకు వస్తున్నాడనగా శ్రీను ఒక్కసారి గట్టిగా
ఏడుపు మొదలు పెట్టాడు.
శ్రీను దగ్గరకు వచ్చి ఎందుకు ఏడుస్తున్నావని అడిగాడు దొంగ .
“ నా మెళ్ళోని
బంగారు గొలుసు గోతిలో పడిపోయింది”అని
చెప్పాడు శ్రీను . బంగారు గొలుసు అనగానే
దొంగకు ఆశ కలిగింది . “ ఎక్కడ
, ఏ గోతిలో ? ” ఆని అడిగాడు.
శ్రీను దొంగను దారి పక్కనే ఉన్న గొయ్యి దగ్గరకు తీసుకొని వెళ్ళాడు. “
నేను లోపలికి దిగి చూస్తాను . నువ్వు ఈ సంచి జాగ్రత్తగా పట్టుకో “ అని శ్రీను చేతిలో సంచి పెట్టి గోతిలోకి దిగాడు
దొంగ. శ్రీను ఆ మూట విప్పి చూసాడు . అందులో ఉన్నవన్నీ బంగారు నగలే. అవి తీసుకొని
ఇంటికి పరిగెత్తాడు.
కాసేపటికి శ్రీను అక్కడ లేకపోవడాన్ని గమనించిన దొంగ వాడు ఎవరినైనా పెద్దవాళ్ళను పిలుచుకొస్తే
దొరికిపోతానన్న భయంతో గోతిలో నుంచి బయటకు వచ్చి జారుకున్నాడు. శ్రీను నగలు తీసుకొని ఇంటికి వెళ్లి జరిగి౦ది
చెప్పగానే , వాడి సమయ స్పూర్తికి తల్లితో పాటు అందరూ ఎంతో మెచ్చుకున్నారు.
..........
మూడు
బొమ్మలు
చంద్రగిరిని పాలించే విజయసేనుడు రాజ్యానికి ఒక దివాన్
కావాలని ప్రకటన ఇచ్చాడు. ప్రకటన విని తన
దగ్గరకు వచ్చే వారికి రాజు మూడు బొమ్మలు
చూపించి వాటి మధ్యతేడా చెప్పమనే వాడు.
‘ మూడూ ఒకేలా
ఉన్నాయి . తేడా లేదు ’ అనే
సమాధానమే అందరి నుంచీ వచ్చేది . అది వినగానే , “
అవునా , అయితే మీరిక వెళ్ళొచ్చు ” అని
చెప్పేవాడు రాజు .
కొద్ది రోజులకు గురుకులంలో పాఠాలు చెప్పే గురువు ఒకరు రాజును కలిసి .... “ పరీక్షకు నేను సిద్ధం రాజా ” అని చెప్పాడు.
రాజు బొమ్మల్ని చూపించాడు. అతడు వాటిని కాసేపు పరిశీలించి “
నాకొక చీపురు పుల్ల కావాలి ” అని
అడిగాడు. ఓ భటుడు చీపురు పుల్ల తెచ్చి ఇచ్చాడు.
ఆ గురువు ఒక బొమ్మ తీసుకొని దాని చెవిలో చీపురు పుల్ల
దూర్చాడు . అది మరో చెవిలోంచి బయటకు
వచ్చింది. “ ఈ బొమ్మలాంటి
వారు చాలా మంది ఉంటారు. . ఒక చేవితో విని మరోక చేవితో వదిలేస్తారు. దేన్నీ పట్టించుకోరు ” అని
చెప్పాడు. రెండో బొమ్మ చేవిలోనూ చీపురు పుల్ల దూర్చాడు. అది నోట్లోంచి బయటకు
వచ్చింది . “ ఇలాంటివారు ఏదీ
దాచుకోరు. విన్నది విన్నట్లే అందరికీ చెపుతుంటారు ”అన్నాడు.
తర్వాత మూడో బొమ్మ తీసుకొని చెవిలో చీపురు పుల్ల దూర్చాడు. ఈసారి పుల్ల బయటకు రాలేదు. “
ఇలాంటి వాళ్ళు చాలా అరుదుగా ఉంటారు . అన్నీ జాగ్రత్తగా వింటారు . ఏది మంచో , ఏది
చెడో ఆలోచించి నిర్ణయం తీసుకుంటారు. ” అని చెప్పాడు గురువు.
అతని వివరణ విని
రాజు .. “ నేను ఇన్నాళ్ళుగా
వెతుకుతున్నది మీలాంటి వ్యక్తి కోసమే. మీరు నా దగ్గరే ఉండి రాజ్య పాలనలో
సహకరించండి ” అని వినమ్రంగా
కోరాడు.
తెలివైన
రైతు
ఒక ఊళ్ళో బంగారయ్య
అనే రైతి ఉండేవాడు. అతడు ఒక రోజు నిద్ర లేవగానే , ఎప్పటిలానే పశువులకు మేత
వెయ్యడానికి వెళ్ళగా ఒక ఆవు
కనిపించలేదు. దాంతో ఆ౦దోళనగా చుట్టుపక్కల పొలాలన్నీ తిరిగిచూసాడు . కానీ ఆవు
కనిపించలేదు. కాసేపటికి అతడికి ఒక ఆలోచన వచ్చింది. మర్నాడు పోరుగూరులో జరిగే
పశువుల సంతకు వెళ్తే తన ఆవు అక్కడ కనిపించవచ్చు అనుకున్నాడు.
తెల్లవారుజామునే సంతకు బయలుదేరాడు . రైతు సంతలో నాలుగు
వైపులా తిరుగుతూ ఆవుల్ని గమనిస్తూండగా అతడి ఆవును ఒకవ్యక్తి అమ్మడం గమనించాడు.
అక్కడకు వెళ్లి ...” ఈ
ఆవు నాది ‘ అని అన్నాడు రైతు
. బదులుగా ... ‘ ఈ
ఆవు నీదా ? భలే వాడివే , ఇది నా ఆవు . ఏడాదిగా నా దగ్గరే ఉంది’ అని
చెప్పాడా వ్యక్తి.
రైతు వెంటనే ఆవు దగ్గరకు వెళ్లి రెండు కళ్ళూ మూసి .. ‘
దీనికి ఒక కన్ను కనిపించదు . అది కుడి కన్నో ఎడమ కన్నో చెప్పు ‘
అని అడిగాడు రైతు.
అప్పుడా వ్యక్తి కాసేపు ఆలోచించి ... ‘కుడి
కన్ను ‘ అని చెప్పాడు
. “నిజమేనా
, కుడి కన్నేనా ” అని రైతు గట్టిగా
అడిగే సరికి ... ‘
కాదు ఎడమ కన్ను ‘ అన్నాడా వ్యక్తీ
.
“ చూడండి మొదట కుడి
కన్ను అన్నాడు . ఇప్పుడు ఎడమ కన్ను అంటున్నాడు. నిజానికి ఈ ఆవుకి రెండు కళ్ళూ
కనిపిస్తున్నాయి ,. అసలేం జరిగిందంటే .... అంటూ రైతు పక్క నున్న వారితో ఏదో చెప్పబోతుండగా , ఆ
వ్యక్తి అక్కడ నుండి జారుకో బోయాడు. అక్కడున్న వారు అతణ్ణి పట్టుకొని రాజ భటులకు
అప్పగించారు. రైతు సంతోషంగా ఆవుని తీసుకొని ఇంటికి వెళ్లిపోయాడు.
..........
పొదుపు
రామయ్య , వీరయ్య ఇరుగు పోరుగు
ఉండేవారు. రామయ్య ఆస్థిపరుడు . పిసినారి కాదు కాని పొదుపరి . వీరయ్యకీ ఆస్తి
తక్కువేమీ కాదు. కాకపోతే ఖర్చు ఎక్కువ చేస్తాడు.
ఒక రోజు రామయ్య దగ్గరికి వీరయ్య వచ్చి ...’ ఇద్దరి సంపాదనా దాదాపు ఒక్కటే.
కానీ ఏమిటో నా చేతిలో ఎప్పుడూ రూపాయి మిగలదు . పెద్ద పండుగ వస్తోంది. అయిదు వందల
రూపాయలు చేబదులు ఇవ్వగలవా రామయ్యా?’అని అడిగాడు వీరయ్య
పండుగకి తన భార్యకి చీర కొనాలని బట్టల దుకాణానికి
వేళ్ళాడు రామయ్య. అప్పటికే అక్కడ
ఉన్నవీరయ్య తన భార్యకు అయిదు వందల రూపాయల చీర బేరమాడుతున్నాడు. రామయ్య వెళ్లి 25౦
రూపాయల ధరలో ఒక చీర అడిగాడు .
వీరయ్య అది చూసి , ‘ఏమయ్యా, రామయ్యా ! ధనవంతుడవైన నువ్వు కూడా అంత తక్కువ ధరలో చీర కొంటున్నావెందుకు
?. ఎంత ధర పెడితే అంత నాణ్యమైన చీర
వస్తుంది’ అన్నాడు.
‘నువ్వు చెప్పింది నిజమే వీరయ్య , కాకపోతే ఇరుగు పొరుగు
ఎవరైనా వచ్చి చేబదులు అడిగితే లేదని చెప్పడం నాకు ఇష్టం ఉండదు. అలాగే నా దగ్గర
డబ్బు పెట్టుకోకుండా చిటికీ మాటికీ నలుగురునీ అడగటం ఇష్టం ఉండదు. అందుకే తక్కువ
ధరలో కొంటున్నా ‘అన్నాడు రామయ్య.
ఆ మాటలు విన్నాక తానూ చేస్తున్న తప్పున్ని గ్రహించాడు వీరయ్య. పిండి కొద్దీ రొట్టె - ఆదాయాన్ని బట్టే వ్యయం అని అర్ధమయ్యింది. తనూ భార్యకి 25౦ రూపాయల చీరకొనడమే కాదు ,
అప్పట్నుంచి పొదుపుగా ఉండటం అలవాటు చేసుకున్నాడు.
మానవత్వం
విజయపురిని పరిపాలించే విజయవర్మకు
ముగ్గురు కుమారులు . ముగ్గురూ విద్యాభ్యాసం ముగించి తండ్రికి పాలనలో చేదోడువాదోడుగా
ఉంటున్నారు. తరతరాలుగా వస్తున్న సంప్రదాయం ప్రకారం పెద్ద కొడుక్కే రాజ్యాంగం అప్పగించాలి .
అయితే , పాలనా సౌలభ్యం కోసం ఎన్నో
వైవిధ్యమైన నిర్ణయాలు తీసుకున్న రాజు తన
కుమారుల విషయం లోనూ ఇదే సూత్రాన్ని పాటించాలని నిర్ణయించుకున్నాడు.
ఒకరోజు పోరుగు రాజ్యానికి వెళ్ళిన కుమారులకు.... ‘ రాజ్యాధికారానికి
సంబంధించిన ముఖ్యమైన విషయాలు ప్రధానితో
కలిసి చర్చించాలి. వెంటనే రాజ్యానికి బయలుదేరి రండని కబురు పంపాడు.
రాకుమారులు వెంటనే మూడు గుర్రాలపై
బయలుదేరారు. దారిలో వారికి రహదారిపై
రక్తపు మడుగుల్లో పడిఉన్న యువకుడు కనిపించాడు. రాజుగారి పెద్ద కుమారుడు ఆ భయంకర దృశ్యాన్ని చూసి కూడా ఏమాత్రం పట్టించుకోకుండా వేగంగా ముందుకు
వెళ్ళిపోయాడు. ఇక రాజుగారి రెండో కుమారుడు ... ‘ ఆ యువకుడు నిర్లక్ష్యంగా
ప్రయాణించడం వల్లే ప్రమాదం జరిగి ఉంటుందని .. అసలు ప్రజలు వేగానికి తప్ప
ప్రాణాలకు ప్రాధాన్యత ఇవ్వడం లేదని ...చికాకుపడుతూ ముందుకు సాగిపోయాడు.
శ్రమలోనే అందం –ఆనందం
ఒక ఊళ్ళో ఒక కమ్మరి ఉండేవాడు. అతడు తన కొలిమిలో ఒక ఇనుప ముక్కతో రెండు నాగళ్ళు
చేసాడు. మొదటి నాగలి , ‘ నన్న ఎవరికైనా అమ్మివేయి , పొలం దున్ని పంట సాగుకు
ఉపయోగపడతాను ’అంది. రెండో నాగలి మాత్రం ‘ నన్ను ఎవరికీ అమ్మవద్దు . నీ దగ్గరే ఉంటాను . నేను పని చేయ లేను’అంది.
అవి కోరినట్లే కమ్మరి మొదటి
నాగలిని ఓ రైతుకు అమ్మేశాడు. రెండో నాగలిని
తన శాలలో ఓ మూలన పడేసాడు.
కొంత కాలానికి ఏదో పని మీద రైతు నాగలి
పట్టుకుని కమ్మరి దగ్గరకు వచ్చాడు.ఆ నాగలి కొన్నప్పటి కంటే తళ
తళా మెరిసిపోతుంది. కమ్మరి దగ్గరే ఉన్న
నాగలి మాత్రం తుప్పు పట్టి ఒక మూలన పడిఉంది . ‘మనమిద్దరమూ ఒకే ఇనుప ముక్క నుంచి తయారయ్యాం.
నేనేమో తుప్పు పట్టి ఇలా అధ్వానంగా ఉన్నాను. నువ్వేమో ఎంచక్కా మెరుస్తున్నావు ఎందుకు ? అని అడిగింది .
బదులుగా ...’నా యజమాని నాతో రోజూ పొలం దున్ని నన్ను సానబెడతాడు .కానీ నీకా అవకాశం లేదు కాబట్టి ఎప్పటిలాగే ఉండిపోయావు.
ఇప్పటికైనా పనిచేయటం లోనే అందం ,
ఆనందం ఉన్నాయని గ్రహించు ’అని చెప్పింది మొదటి నాగలి. ఆ రోజే మూలనున్న నాగలి తనని
కూడా ఎవరైనా రైతుకి అమ్మి వేయమని కమ్మరితో చెప్పింది.
అసలైన పండితుడు
గురుకులంలో చదువుకుని వచ్చిన సోమనాధున్ని
చూసి తండ్రి శంకర శాస్త్రి ఆనందంతో ఉప్పొంగి పోయాడు. తన కుమారుడు త్వరలో రాజుగారి కొలువులో పండితుడు కాబోతున్నాడని
ఆశపడ్డాడు. సోమనాధుడు మాత్రం ఇంటికి వచ్చి
నెల రోజులైనా కొలువు మాట ఎత్తలేదు. తన
పాండిత్య ప్రదర్శన గురించి ఏమీ అనేవాడు కాదు.
కొడుకు పరిస్థితిని గమనించి ...’ నాయనా నీలో ఉద్యోగం , పాండిత్యం , ప్రదర్శన గురించి ఆశక్తి లేదు ,ఎందుకని ? అని అడిగాడు శంకర
శాస్త్రి . దానికి సోమనాధుడు ... ‘ నా పాండిత్య ప్రదర్శనకు
మన రాజ్యంలో ప్రేక్షకుల గురించి
ఆలోచించాను. సహ పండితుల ముందు పాండిత్యాన్ని ప్రదర్శించినప్పుడు వారి అసూయ వల్ల నన్ను విమర్శించవచ్చు. రాజుగారు గర్వంతో నా
పాండిత్యానికి సముచిత ప్రతిఫలం ఇవ్వకపోవచ్చు. ఇక సామాన్యులకు నా పాండిత్యాన్ని
అర్ధం చేసుకునేంత తెలివితేటలూ లేకపోవచ్చు . అలాంటప్పుడు నా ప్రతిభ చూపి ఎం లాభం ’ అని బదులిచ్చాడు .
‘ నాయనా ! నువ్వు పొరపాటు చేస్తున్నావు . నీకు నువ్వే
పాండిత్యాన్ని మసక బార్చుకుంటున్నావు. ఎవరి కోసమని పువ్వులు పరిమళాన్ని
వెదజిల్లుతాయి ? చెట్లు కాయలు కాస్తాయి ?
అది వాటి సహజ లక్షణం . తమ ప్రతిభను
ప్రదర్శించటం పండితుల లక్షణం. అంతేగానీ ఎదుటవారి స్థాయినీ , గుణగాణాలనూ సందేహిస్తూ
ప్రతిభను అణచి ఉంచడం మంచి పని కాదు. పండితులందరికీ
అసూయ ఉండదు. ప్రభువులందరూ గర్వంతోనే
ఉండరు. ఇక , సామాన్యులకు ఏదీ అర్ధం
కాదనుకోవడమూ మూర్ఖత్వమే . ఏ రచన పైన గానీ, ప్రదర్శన పైన గానీ విమర్శలూ ప్రశంసలూ
రెండూ ఉంటాయి. అనుభవంతో పాండిత్యాన్ని పెంచుకోవాలే తప్ప విమర్శలకు కుంగిపోకూడదు;
ప్రసంశలకు గర్వపడకూడదు’ అని కుమారునికి హితవు చెప్పాడు శంకర శాస్త్రి. తండ్రి మాటలు విన్న సోమనాధుడు , ‘ నా తప్పు తెలిసింది
, ఇక నుంచి నా ప్రతిభను ప్రదర్శించడం , మెరుగుపరచుకోవడం పైనే శ్రద్ధ
పెడతాను ’ అని తండ్రికి చెప్పాడు.
వారసుడు
చంద్రగిరిని పాలించే విజయవర్మకు నలుగురు కుమారులు.
తన వారసుడి ఎంపికకు వారి వయసుని ప్రామాణికంగా
తీసుకోలేదు రాజు . నలుగురు కుమారుల ధైర్య సాహసాల్ని పరీక్షించాడు. అందరూ సమానమైన స్థానాల్లో
నిలిచారు. చివరగా ఓ పరీక్ష పెట్టాలనుకుని , నలుగురు కుమారుల్నీ పిలిచి తాను వేటకు
వెళ్తున్నాననీ , వారం రోజుల్లో తిరిగి వాస్తానని చెప్పాడు. ‘పోరుగు రాజ్యం వారు మేలు జాతి గుర్రాలను
పంపారు . గుర్రాలశాలలో పెట్టించాను . వాటిని జాగ్రత్తగా చూసుకోండి ‘ అని వారికి సూచించాడు. నలుగురూ సరేనని
చెప్పి అక్కడనుండి వెళ్ళిపోయారు.
భద్రంగా కోటలోకి చేర్పించాడు.
వేట ముగించుకుని వచ్చిన రాజు కుమారుల్ని
పిలిచి గుర్రాల గురించి అడిగాడు. మొదటి ముగ్గురూ వాటిని జాగ్రత్తగా సంరక్షించామని
చెప్పారు. నాలుగోవాడు మాత్రం అక్కడ గుర్రాలు కనిపించలేదనీ , నగల పెట్టెను మాత్రం బద్రంగా దాచామని చెప్పాడు. ఆ మాటలకు రాజు ఎంతో సంతోషించాడు . ‘గుర్రాల్నిచూసుకోవడమా’ అని అహానికి పోవటంతోపాటు తనకు అబద్ధం
చెప్పిన ముగ్గురు కొడుకులనూ వదిలి , తండ్రి మాట ప్రకారం నడుచుకున్న చిన్ని
కొడుకును తన వారసుడిగా ప్రకటించాడు.
అదృష్టం
విశాఖపట్నంలో మున్నా అనే యువకుడు
ఉండేవాడు . అతడు ఎప్పుడూ స్నేహితుడు
సోనూతో తన కష్టాల గురించి చెప్పేవాడు . ఓ
రోజు దిగులుగా కూర్చున్న మున్నాను ... ‘ తమ్ముడూ నువ్వు బాధల్లో ఉన్నట్లున్నావు . ఏమైంది నీకు’ అని అడిగాడు సోనూ.
దానికి సమాధానంగా’ ఏం చెప్పమంటావు...
దేవుడు అందరికీ డబ్బు , నగలు , మంచి ఇల్లు ఇచ్చాడు. నాకు మాత్రం ఏమీ ఇవ్వలేదు ’అని బాధగా చెప్పాడు మున్నా. బదులుగా సోనూ
.. ‘ నీదగ్గర ఏమీ లేదా ? అబద్ధమాడుతున్నావు ’ అన్నాడు . మున్నా మాత్రం ...’ ఇందులో అబద్ధమేముంది నాదగ్గర ఏమీ లేదు ‘ అన్నాడు.
దీనికి సోనూ ...’అయితే నీకు వెయ్యి రూపాయలిస్తాను . నీ
రెండు చెవుల్లో ఒకదాన్ని నాకు ఇచ్చేయి.’అన్నాడు.
‘అలా ఎలా కుదురుతుంది . నీ బోడి వెయ్యి రూపాయల కోసం బంగారం
లాంటి చేవిని కోసి ఇవ్వాలా ? అని మున్నా కసురుకున్నాడు.
‘సరే, నీ కళ్ళలో ఒకదాన్నిస్తే , పది వేలు ఇస్తాను ‘ అనడిగాడు సోనూ . ‘నువ్విచ్చే పదివేల కోసం నేను గుడ్డివాడిలా
మారిపోవాలా ’ అంటూ సోనూపై కోప్పడ్డాడు.
‘నీకు ఇప్పటికైనా అర్ధమై౦దా , లక్షల రూపాయలకంటే విలువచేసే అవయవాలు నీ దగ్గరున్నాయి
.ఈ లోకంలో ఎంతో మంది కంటే నువ్వు మంచి స్థాయిలో ఉన్నావు . ఇప్పుడు చెప్పు నువ్వు
దురదృష్టవంతుడివా ? అదృష్టవంతుడివా ? అని మున్నాని ప్రశ్నించాడు సోనూ .
ఆ మాటలతో మున్నా తన పొరపాటు తెలుసుకున్నాడు
. మరెప్పుడూ తనను తను దురదృష్టవంతుడిగా భావించనని లెంపలేసుకున్నాడు. అందరిలా కష్టపడి
పని చేయటం నేర్చుకున్నాడు.
ఐకమత్యం
అవంతీ నగరాన్నిసుర్యభూపతి అనే రాజు
పరిపాలించేవాడు. అతడు చాలా సమర్ధ పాలకుడు . అధికారం చేపట్టిన మొదలు అనేక బావులు ,
చెరువులు తవ్వించి రాజ్యంలో వ్యవసాయాన్ని ప్రోత్సహించాడు. ఆయన పాలనలో ఇతర వృత్తుల
వారి ఆర్ధిక పరిస్థితి కూడా
బాగుండేది. రాజ్యంలో ఏ సమస్యలూ లేకపోయినా
రాజు తాన నిరంతరం అప్రమత్తంగా ఉంటూ , మంత్రులూ, గూఢచారుల్నీ అలాగే ఉంచేవాడు. ఎంత చిన్న
సమస్యనైనా తనతో చెప్పాలని సూచించేవాడు.
ఓ సారి గూఢచారులు రాజుతో మాట్లాడుతూ ... ‘ రాజా , పంటలు బాగా పండుతున్నాయి. రాజ్యం
సుభిక్షంగా ఉంది . కానీ ప్రజల్లో స్వార్ధం పెరిగిపోయింది . ఇరుగు పొరుగుతో కలిసి
కట్టుగా స్నేహంగా ఉండక పరస్పరం శత్రు భావనతో మెలుగుతున్నారు. ప్రజల్లో ఐకమత్యం
లోపించడం దేశానికి క్షేమం కాదు కదా ! ’అని చెప్పారు. రాజు ఈ విషయాన్ని మంత్రులతో చర్చిస్తే చివరకు
వారు దానికో ఉపాయము ఆలోచించారు. యువరాణి పుట్టినరోజు సందర్భంగా రాజ్యంలో ఆటల పాటల
పోటీలు నిర్వహించాలనేది వారి ఆలోచన . అందులోనూ కబడ్డీ , ఖో ఖో లాంటి బృంద క్రీడలు మాత్రమే ఆడాలని రాజ్యంలో
ప్రతి గ్రామం నుంచి ఒక జట్టు ఉండాలని సూచించారు .
పోటీల నేపధ్యంలో దాదాపు నెల రోజులపాటు
ప్రతి గ్రామంలోనూ ప్రజలు బృందక్రీడలు ఆడుతూ ఒకరితో ఒకరు కలసి మెలసి ఉండటమలవాటు
చేసుకున్నారు. పోటీల ముగింపు సందర్భంగా విలువైన బహుమతులు ఇవ్వడంతోపాటు ప్రతి
గ్రామంలో పెద్ద విందు ఏర్పాటు చేసారు. ఆ విందులో ఎవరికి నచ్చింది వారు తమకు తాముగా
తినకుండా ఇతరుల చేత వాటిని తినిపించుకోవాలని నిబంధన పెట్టారు.
ఆ విందు వారం రోజుల
పాటు కొనసాగింది . దాంతో గ్రామస్తుల మధ్య స్నేహం
చిగురించింది. అప్పట్నుంచి ప్రతి గ్రామంలో ప్రజల మధ్య స్నేహ సంబంధాలు , ఐక్యత ఏర్పడ్డాయి . ప్రజల్లో వచ్చిన ఈ మార్పును చూసి రాజు ఎంతో సంతోషించి ఇకపై ఇలాంటి పోటీలు , విందు వినోదాలను ప్రతి ఏటా నిర్వహించనున్నట్లు
ప్రకటించాడు.
వరుడు
గద్వాల పాలకుడు విక్రమ వర్మకు ఒకే ఒక్క
కూతురు. పేరు ఇందుమతి . ఆమెకు పెళ్లి చేయాలని నిశ్చయించాడు విక్రమవర్మ. కుమార్తెను
పిలచి ... ‘రాజ్యంలో యోగ్యులైన సామంత రాకుమారులను పిలిపిస్తాను .
వారిలో కొందరిని ఎంపిక చెయ్యి . తరువాత వారి గుణ గుణాలు , దైర్యసాహసాలను
పరీక్షించి సరైన వాణ్ణి గుర్తిద్దాం అని చెప్పాడు. రాకుమారి అందుకు
సరేనంది. అక్కడకు వచ్చిన పదుల సంఖ్యలోని రాకుమారుల్లోంచి ముగ్గురిని ఎంపిక చేసింది. వారిని విక్రమవర్మ పిలిచి ‘మీ ముగ్గిరికీ వారం రోజుల సమయం ఇస్తున్నాను . రాకుమారి మెచ్చే
పని ఎవరు చేస్తారో వారే నాకు కాబోయే
అల్లుడూ , రాజ్య పాలకుడూనూ ’అన్నాడు. వెంటనే ముగ్గురు రాకుమారులూ
గుర్రాల పైన బయల్దేరారు.
వారం రోజుల తరువాత ముగ్గురూ తిరిగి
వచ్చారు. వారిలో మొదటి వాడైన ధనరాజు రత్నాలు , కెంపులు ,ముత్యాలతో చేసిన ఆకర్షణీయమైన
ఆభరణాలను రాకుమారి కోసం తీసుకు వచ్చాడు. రెండోవాడైన
వీర్రాజు సరిహద్దు ప్రాంతాల్లో దొరికే ఖరీదైన యుద్ద సామగ్రి తీసుకొచ్చాడు. మూడో వాడైన
ధర్మరాజు ఖాళీ చేతులతో మాత్రమే వచ్చాడు.
విక్రమవర్మ అతణ్ణి కారణం అడగ్గా ... ‘ నేను నగరం దాటి వెళుతుండగా ఓ గ్రామంలో
ప్రజల హాహాకారాలు వినిపించాయి .అక్కడికి వెళ్లి చూస్తే దోపిడీ దొంగల ముఠా ఒకటి
గ్రామంపై దాడి చేసినట్లు అర్ధం అయింది. గ్రామ
యువకుల సాయంతో ఆ ముఠాని గ్రామ పోలిమేర్ల వరకు తరిమికొట్టాను . ఆ దొంగలు తిరిగి ఎక్కడ వాస్తారోనని గ్రామస్తులు
భయపడుతుంటే ఈ వారం రోజులూ గ్రామంలోనే వారికి రక్షణగా ఉండి దైర్యం చెప్పాను ’
అని సమాధానమిచ్చాడు.
రాజా , రాకుమారీ ఈ మాటలు విని ఎంతో
సంతోషించారు. ‘ కష్టాల్లో ఉన్న వారిని ఆదుకునే వాడే ఈ రాజ్యానికి రాజుగా ,
నాకు అల్లుడిగా కావాలి . మీరు వెళ్లే దారిలోని గ్రామంపై దోపిడీ దొంగల దాడిఅనేది మీ
స్వభావాన్ని తెలుసు కోవడానికి నేనుఎర్పాటు చేసిందే. ముగ్గురికీ గ్రామాస్తుల కేకలు వినిపించినా
మిగతా ఇద్దరూ స్పందించలేదు’ అని ధర్మ రాజు మెడలో కూతురి చేత వరమాల వేయించాడు విక్రమవర్మ.
ఏది గొప్ప ?
ఒక రోజు అక్బరు చక్రవర్తి సభను నిర్వహిస్తూ
ఏదో విషయమై బీర్బల్ ను మెచ్చుకున్నాడు.
సభలో ఉన్న మిగతా వారికి ఇది నచ్చలేదు .బీర్బల్ తమ కంటే తెలివైనవాడేమీ కాదనీ , కానీ
చక్రవర్తి అతడి పట్ల పక్షపాతంతో ప్రతి చిన్న విషయానికీ తెగ మెచ్చుకుంటాడని
గొణుక్కోసాగారు. అక్బర్ ఈ విషయాన్ని గ్రహించి బీర్బల్ పాండిత్యాన్ని సభాముఖంగా నిరూపించాలని నిర్ణయించుకున్నాడు .
మర్నాడు సభలో అక్బర్ చక్రవర్తి మాట్లాడుతూ ‘ నేను నాలుగు ప్రశ్నలు అడుగుతాను. వాటికి సరైన సమాధానం
చెప్పినవారికి ఘనమైన సత్కారం లభిస్తుంది ’అన్నాడు.
‘ఏ పువ్వు గొప్పది ?
ఏ పాలు శ్ర్రేష్టమైనవి ?
దేని మాధుర్యం గొప్పది ?
ఏ ఆకు ఉత్తమ మైనది ...? ’అనే ఈ నాలుగు ప్రశ్నలు వేసాడు అక్బర్.
తర్వాత
సభికులంతా తమకు తోచిన సమాధానాలు చెప్పారు. కానీ అక్బర్.
చక్రవర్తికి అవేమీ సంతృప్తినివ్వలేదు.
చివరగా బీర్బల్ లేచి ఆ ప్రశ్నలకు ఈ విధంగా సమాధానమిచ్చాడు.... మనకు రక్షణగా ఉండే వస్త్రం
పత్తి నుంచి తయారవుతుంది . అందుకు కారణమయ్యే పత్తి పువ్వులు గొప్పవి . పిల్లలు తల్లి పాలతో పెరుగుతారు . కాబట్టి తల్లి
పాలు శ్రేష్టమైనవి . మధురంగా మాట్లాడటం వల్ల విరోధాలు మాయమవుతాయి . కాబట్టి మాటల మాధుర్యం గొప్పది . తాంబూలం ఇస్తే
శత్రువులు కూడా మిత్రులవుతారు . కనుక తమలపాకులు ఉత్తమమైనవి అని వివరించాడు బీర్బల్
. ఆ సమాదానాలకూ , సమయ స్పూర్తికీ అక్బర్ ఎంతో సంతోషించి మంచి బహుమతితో బీర్బల్ని
సత్కరించాడు. బీర్బల్ ను వేలెత్తి చూపిన
సభికులు తమ తప్పును తెలుసుకొని తల వంచుకొన్నారు.
మంచి నిర్ణయం
పూర్వం మైసూర్ రాజ్యంలో ఒక గురుకులం
ఉండేది . ఎంతో పేరు ప్రఖ్యాతులున్న గురుకులం అది ఒకసారి
గురుకులంలోని విద్యార్ధి ఒకడు తన తోటి విద్యార్ధుల వస్తువుల్ని దొంగలిస్తుంటే అక్కడున్న వారు అతణ్ణి పట్టుకొని గురువుకి
అప్పగించారు. కాని గురువు అతడికి ఎలాంటి
శిక్షా వేయకుండా విడిచిపెట్టి , పాఠం చెప్పటం కొనసాగించాడు .
మరి కొద్ది రోజులకు కూడా ఆ విద్యార్ధి వేరొకరి వస్తువులు దొంగలలిస్తుండగా
సహచరులు గమనించి గురువుకి చెప్పారు. గురువు ... ‘ నేను అతనితో
మాట్లాడతాను . మీరు మీ తరగతి గదులకు వెళ్ళిపొండి ’అని చెప్పాడు. కాని ఆ విద్యార్ధికి ఏ
శిక్షా వేయకుండానే కాసేపటి తరువాత
విడిచిపెట్టాడు. గురువు ఇలా చేయడం కొందరు విద్యార్ధులకు నచ్చలేదు.
ఆ విధ్యార్ధిని గురుకులం నుండి
పంపించాలని లేదంటే తామంతా గురుకులాన్ని వీడి వెళ్లి పోతామని విద్యార్ధులు గురువుతో
చెప్పారు. అప్పుడు గురువు.. ‘పిల్లలూ , విద్యాభ్యాసం వల్ల మీ అందరికీ ఏ పని
చేయొచ్చో , ఏ పని చేయకూడదో ఇప్పటికే అర్ధమయింది. మీ సోదరుడికి ఇంకా ఆ విషయం అర్ధం కాలేదు.
కాబట్టి మీరంతా ఇక్కన్నుంచి వెళ్లి మరో చోట చేరినా మీకు ఇబ్బంది ఉండదు. ఆ విషయాలు తెలుసుకున్నాక
గానీ మీ సోదరున్ని ఇక్కన్నుంచి పంపించను ’అని వారికి వివరించాడు.
ఆ మాటలతో ఆ విద్యార్ధికి శిక్షించక పోవటం
వెనుక గురువు ఉద్దేశం విద్యార్ధులకు అర్ధమయింది . అలాగే ఆ విద్యార్ధి కూడా తన
తప్పు తెలుసుకున్నాడు. ఆ తర్వాత నుంచి అంతా
కలసి బాగా చదువుకోసాగారు.
ఆదర్శ గురువు
ఆదర్శ గురువు
సాధు
పురుషుల లక్షణం – తమ సమక్షంలో ఏప్రాణికి హాని కలిగినా ఆ
బాధను వారే స్వీకరిస్తారు.
“ ఆదర్శ గురువు
తన శిష్యులు చేసిన తప్పుకు తానే స్వయంగా శిక్షను అనుభవించటానికి పూనుకుంటాడు .”
సమర్ధ రామదాసు ఒకసారి తన శిష్యులతో శివాజీ వద్దకు బయలుదేరాడు
.అతడు బాల్యము నందు శివాజీకి విద్యా బుద్ధులు నేర్పిన గురువు. అప్పుడప్పుడు తన
శిష్యుడైన శివాజీ వద్దకు వెళ్లి యోగ క్షేమాలు విచారించి , అవసరమైన సలహాలను అందించేవాడు.
మార్గ మధ్యములో
సమర్ధ రామదాసు శిశ్యులకు ఆకలి , దాహము కలిగాయి . వారి గురువైన రామదాసు ముందుగా
వెళుతున్నాడు . శిష్యులు దారికి అటూ ఇటూ చూస్తూ తినడానికి ఏమయినా దొరుకుతుందేమోనని వెతుకుతూ నడుస్తున్నారు .ఆ శిష్యులకు ఒక చోట చెరకు
తోట కనిపించింది . ఆకలి బాధను ఓర్చుకోలేక
చెరకు తోటలో ప్రవేశించి తలా ఒక చెరుకు గడను తీసుకొని తినటం ప్రారంభించారు.
ఇంతలో ఆ తోట యజమాని పరిగెత్తుకొని వచ్చి శిష్యులను బాగా కర్రతో కొట్టాడు .
శిష్యులు గురువుగారిని చేరుటకు పరిగెత్తుకొని వెళ్ళారు. చెరకు తోటయజమాని కూడా వారిని వెంబడించి , సమర్ధ రామదాసుతో
అతని శిష్యులు చేసిన ఘనకార్యం విన్నవించాడు. గురువైన రామదాసు తన శిష్యులు చేసిన
పనికి వారందరి తరపున క్షమాపణ చెప్పుకున్నాడు. జిహ్వాచాపల్యం అరికట్టుకోలేని తన
శిష్యులను మందలించాడు. కొంతసేపటికి వారు శివాజీ రాజ భవనం చేరుకున్నారు . శివాజీ
స్వయంగా తన గురువుగారికి ఎదురు వచ్చి , పాదాభివందనం చేసి లోనికి ఆహ్వానించాడు. గురువుగారికి స్నానం చేయించాలని స్వయంగా
గురువుగారితో స్నానాలగది లోనికి వెళ్ళాడు శివాజీ . గురువుగారి వీపుమీద ఎర్రని
చారలు , బొబ్బలు చూచి, “ఇదేమి
స్వామీ ! ఎవరు మిమ్మల్ని ఈ విధంగా కొట్టారు ?”
అని ప్రశ్నించాడు . రామదాసు ఏమీ సమాధానం చెప్పలేదు .
కొంత సేపయిన తరువాత శివాజీ రామదాసు శిష్యులను ఈ విషయం గురించి
అడిగాడు . వారు కొంచం సిగ్గుతో , భయంతో దారిలో జరిగినదంతా చెప్పారు . వెంటనే
శివాజీ , “ఇదేమి వింత !
శిష్యులను కొడితే గురువుగారి వీపు మీద దెబ్బలు ఏమిటి ? అని ఆశ్చర్యపడక .
గురువుగారి తత్వం గ్రహించాడు .
సాధు పురుషుల లక్షణం – తమ సమక్షంలో ఏప్రాణికి హాని కలిగినా
ఆ బాధను వారే స్వీకరిస్తారు.
శివాజీకి చెరకుతోట యజమానిపై చాలాకోపం వచ్చింది . భటులను
పంపి సభకు పిలిపించాడు . గురువుగారి ఎదుట నిలబెట్టి , “స్వామీ
! అతనికి ఎటువంటి శిక్ష విధించమంటారు ? ”
అని అడిగాడు . గజగజ వణికి పోతున్న చెరుకు తోటయజమానిని చూస్తూ
రామదాసు శాంతముగా , “కుమారా
! తప్పు చేసింది నా శిష్యులు, ఆతను కాదు కదా ! నా శిష్యులుగా ఉండి కూడా ఇంద్రియ
నిగ్రహం లేక , చేరకు గడలను తినడం అపరాధం కదా ? కనుక నష్టపరిహారమును మనమే అతనికి
చెల్లించాలి. నీవు రాజుగా అతని చెరకు తోటపై పన్నును రద్దు చేయి ” అన్నాడు.
ఆదర్శ గురువు తన శిష్యులు చేసిన తప్పుకు తానే స్వయంగా శిక్షను
అనుభవించటానికి పూనుకుంటాడు . శిష్యులకు తగిలిన దెబ్బలను తాను స్వీకరించి బాధను అనుభవించాడు సమర్ధ రామదాసు.
_______
ఒకానొక సమయములో ప్రహ్లాదుని కుమారుడైన విరోచనుడు , అంగీరసుని
కుమారుడైన సుధర్ముడు ఒక వాదనలో పోటీపడ్డారు. గెలుపొందినవానికి ఓడిపోయినవాడు తన
ప్రాణమునర్పించాలి అన్న షరతు విధించుకున్నారు.
పోటీలో జయాపజయములను నిర్ణయించడానికి
న్యాయ నిర్ణేతగా ఒక సమర్ధుడైన వ్యక్తి కావలసి వచ్చింది . అతడు ఎట్టి సంకుచిత భావములు లేనివాడై ఉండాలి
! తన పర భేదభావములను పాటించనివాడై
ఉండాలి. అందరూ ప్రహ్లాదుని న్యాయ నిర్ణేతగా ఉండమని
ప్రార్ధించారు. ప్రహ్లాదుడు ఒప్పుకున్నాడు.
పోటీ ప్రారంభమైంది. ప్రహ్లాదుడు అన్నింటిని శ్రద్ధగా ,
శాంతంగా గమనిస్తున్నాడు. చివరకు విరోచనుడు ఓడినట్లు , సుధర్ముడు గెలిచినట్లు
నిర్ణయించాడు . సుధర్ముడు పట్టలేని
ఆనందంతో ప్రహ్లాదునికి నమస్కరిస్తూ , “
మీరు పుణ్యపురుషులు. “ జగతి
యందు పుణ్యపురుషులే లేకున్న జగము లెట్లు వెలుగు పగలుగాను !” వాదములో ఓడినవాడు గెలిచినవాడికి
ప్రాణములివ్వాలని తెలిసి కూడా సత్యాన్ని పాటించి మీ కుమారుని ఓటమిని
మీరు అంగీకరించారు .
“ సత్యాన్నాస్తి పరో ధర్మః ” అన్న శృతి వాక్యమును అక్షరాలా పాటించారు. మీరు ఇట్టి సత్య వాక్య పరిపాలకులు గనుక , మీ
కుమారుని ప్రాణములను నేను తీసుకోను . మీ సత్యమే మీ కుమారుని రక్షించింది” అన్నాడు.
విరోచనుడు స్వాభావికంగా దుర్మార్గుడు. ప్రహ్లాదుని భక్తి
ప్రపత్తులు , ధర్మనిరతి అతనిలో లేవు .
ప్రహ్లాదుని మనుమడు బలిచక్రవర్తి . అతనికి తాతయైన ప్రహ్లాదుని సద్గుణములు
పుట్టుకతోనే అబ్బినాయి . విరోచనుడు ప్రహ్లాదుని తండ్రియైన హిరణ్యకశిపునివలె
దురాలోచనలతో, దుష్క్రియలతో కాలం గడిపేవాడు. కాని ప్రహ్లాదుని సత్యసంధత , నీతి నిజాయతీల వలన విరోచనుడు
రక్షింపబడినాడు. కావున ‘సత్యం వద
ధర్మం చర’ అని తెలుపబడింది.
______
మానవత
‘ దయ గల హృదయమే దైవ మందిరం ’
అబ్దుల్లా మసీదులో
నిద్రపోతునాడు . ఉన్నట్లుంది అతనికి మెలకువ వచ్చింది . ఇద్దరు దేవదూతలు ఏదో
మాట్లాడుకోవటం వినబడింది.
వారు దేవునిచే
ప్రేమింపబడేవారిని గురించి మాట్లాడుకుంటున్నారు. ఒక దేవదూత , “ సికందరు పట్టణమున ఉన్న మహబూబ్ భగవదనుగ్రహం పూర్తిగా
అందుకున్న వాడు ”అని అన్నాడు.
కొంతసేపైన తరువాత ఆ
దేవదూతలిద్దరూ వెళ్ళిపోయారు.
అబ్దుల్లాకు భగవదనుగ్రహము
అందుకున్న మహబూబ్ ను ఎట్లయినా చూడాలని , అతనేవిధంగా భగవంతుని ప్రేమకు పాత్రుడైనాడో
తెలుసుకోవాలి అన్న ఉత్సాహం కలిగింది .
మరుసటి దినమే అతడు సికందర్
పట్టణమునకు బయలుదేరాడు. సికందర్ పట్టణములో మహబూబ్ కొరకు అందరినీ అడిగాడు . అతడొక
చెప్పులు కుట్టేవాడని , పేదవాడని
తెలుసుకునాడు. అతనిని కొంత
పరిశీలించాలని అనుకునాడు . అతని చర్యలను , రాక పోకలను గమనిస్తూ ఉన్నాడు .
ఒక రోజు మహబూబ్ ఒక కుండ
నిండా ఏవో మంచి పిండి వంటలను చేయించి తన
భార్యకు ఇచ్చి ఆమె చిరకాల వాంఛ తీర్చాలని ఆరాటపడుతూ ఇంటికి గబగబా వెళుతున్నాడు.
మహబూబ్ ఎన్నో రోజుల నుంచి
ఆ వంటకమును తయారు చేయించటానికి కావలసిన డబ్బును కూడబెడుతూ వచ్చాడు.
రోడ్డు మీద మహబూబ్ నడిచి వెళ్తూన్నాడు. అతని వెనుకనే కొంతదూరంలో అబ్దుల్లా వస్తున్నాడు . ఇంతలో రోడ్డుప్రక్కన ఒక భిక్షగాడు ఆకలితో స్పృహతప్పి పడి ఉండటం చూచాడు మహబూబ్ .
అతని హృదయం కరిగింది. అతనిని లేపి
తన చేతిలో ఉన్న కుండను అందించాడు . ఆ భిక్షగాడు ఎంతో ఆనందంతో ఆ పదార్ధ
మును తినటం
ప్రారంభించాడు.
అతని ముఖములో ఆనందం,
ఆశ్చర్యం నిండుగా మెండుగా కనబడింది . అబ్డుల్లా ఆ దృశ్యమంతా చూస్తూనే ఉన్నాడు
. మహబూబ్ తృప్తిగా భిక్షకుని చూచి నవ్వి తన దారిన వెళ్ళాడు. ఇతరుల
ఆనందమే తన ఆనందం అనుకునాడు
మహబూబ్ సర్వజీవ ప్రేమయే సర్వేశ్వర
ప్ర్రేమని తెలుసుకుని ఆ విధంగా ఆచరించి ఆనందము నందుకునాడు . అబ్దుల్లాకు
మహబూబ్ ఏ విధంగా భగవంతుని ప్రేమకు
పాత్రుడైనాడో తెలిసిపోయింది . తన
భార్యకు ప్రీతితో తీసుకుని వెళుతున్న
వంటకమును ఒక బిక్షగాడికి ఇచ్చివేసాడంటే ఎంత దయగల హృదయం అతనిది ! ఎంత మానవత అతనిలో
ఉండాలి ! అందుకనే
‘ దయ గల హృదయమే దైవ మందిరం ’ అన్నారు .
_______________
ధ్వని – ప్రతిధ్వని
ఒక యువకుడైన పశువుల కాపరి
, తన పశువులను తోలుకొని ఒక కొండ ప్రాంతం చేరాడు. అతడు కాలక్షేపం కోసం ఏదో పాటను
పాడుకోవడం ప్రారంభించాడు. ఎక్కడినుండో ఆ పాట తిరిగి వినిపిస్తుంది. ఆ యువకునికి
ప్రతిధ్వని ( echo ) అనేది ఉంటుందని తెలియదు.అందువలన , “
ఎవడు వాడు ? నా స్వరమును అనుకరించి నా పాటనే పాడుతున్నాడు “
అని అందోళన చెందాడు. గట్టిగా, “
ఎవరక్కడ ? ఎవరు నీవు ? ” అని అరిచాడు . ఎక్కడినుండో మరల “
ఎవరక్కడ ? ఎవరు నీవు ?” అనే పలుకులే వినవచ్చాయి . యువకుడు , “ నీ
పెరు చెప్పు ”
అన్నాడు . తిరిగి “ నీ పెరు చెప్పు ”అని వినబడింది. అతనికి కోపం వచ్చింది . “
ఏయ్ ! నోర్ముయ్ ”
అన్నాడు . “ ఏయ్ ! నోర్ముయ్ ” అని మరల వినిపించినది. తనకి బదులు చెప్పే
వ్యక్తి కొరకు పశువుల కాపరి వెదికాడు. ఎక్కడా ఎవరూ కనపడలేదు.
“ వీడెవడో నాకు శత్రువు . నాకు కనబడకుండా
నన్ను ఏడిపిస్తున్నాడు ” అనుకొని పశువులను తోలుకొని ఇంటికి వెళ్ళాడు. అమ్మతో
, “ అమ్మా ! ఎవడో నన్ను విసిగించాలని , నాకు
కోపం తెప్పించాలని నేను మాట్లాడినట్లే , పాట
పాడినట్లే నన్ను అనుకరించి నన్ను అవమానపరిచాడు. వెదికితే ఎవరూ కనబడలేదు ” అన్నాడు.
తల్లి మరునాడు అతని వెంట ఆ కొండ ప్రాంతానికి వెళ్లి జరిగిన విషయమును అర్ధం
చేసుకుంది.
“ నాయనా ! నిన్నెవరూ తిట్టలేదు , అవమానపరచలేదు
. నిన్ను నీవే తిట్టుకున్నావు .అంటే ! నీవు ఏ విధమైన శబ్దములు , చర్యలు చేస్తే ,
వాటి ప్రతిధ్వనులే , ప్రతిచర్యలే నీవు
అనుభవిస్తావు . కనుక , ఎవరినీ దూషించవద్దు. ఎవరినీ బాధించవద్దు . లోకములో మన సుఖ
దుఃఖములు , మంచి చెడ్డలు అన్నింటికీ మనమే కారణభూతులం అని తెలుసుకో “
అని నచ్చ చెప్పింది వివేకవంతురాలైన ఆ తల్లి.
_____
బుద్ధుడు ఎప్పుడూ త్యాగమును గురించి
, కోరికలను అరికట్టడం గురించి భోదిస్తూండేవాడు. ఒకసారి అతని శిష్యులు , “ స్వామీ ! మీరు మీ వద్ద ఒక డమరుకమును పెట్టుకొని ఉన్నారు. అది ఎందుకు? దానిని
ఎప్పుడు మ్రోగిస్తారు ?”అని ప్రశ్నించారు.
ఏది త్యాగం ?
బుద్ధుడు ఎప్పుడూ త్యాగమును గురించి
, కోరికలను అరికట్టడం గురించి భోదిస్తూండేవాడు. ఒకసారి అతని శిష్యులు , “ స్వామీ ! మీరు మీ వద్ద ఒక డమరుకమును పెట్టుకొని ఉన్నారు. అది ఎందుకు? దానిని
ఎప్పుడు మ్రోగిస్తారు ?”అని ప్రశ్నించారు.
“ ఎవరు పరిపూర్ణ త్యాగముతో నా వద్దకు వస్తారో,
ఆనాడు ఈ డమరుకమును మ్రోగిస్తాను “ అన్నాడు బుద్ధుడు .
ఈ వార్తను విన్నాడు ఒక
ధనికుడు . తానే గొప్ప త్యాగి అని బిరుదు పొందాలని ఆశించాడు.
ఆ ధనికుడు ఎనుగులపై ధనము ,
ఇంకా కొన్ని వస్తువులను తీసుకొని వస్తున్నంతలో దారిలో ఒక ముసలమ్మ , “
నాయనా ! నాకు ఆకలిగా ఉంది . ఏమైనా పెడతావా ? ” అని
అడిగింది. ఆ ధనికుడు ఒక దానిమ్మ పండును ఆ ముసలమ్మకు ఇచ్చాడు. ఆ ముసలమ్మ ఆ దానిమ్మ పండును
పట్టుకొని భుద్ధుని వద్దకు వచ్చింది.
అంతకు పూర్వమే ధనికుడు బుద్ధుని
సన్నిధిలో తాను తెచ్చిన వస్తువాహనములను , ధనమును పెట్టి ఎప్పుడు డమరుకము మ్రోగుతుందో
అని వేచియున్నాడు.
ముసలమ్మా అలసిపోయి , వణుకుతున్న చేతులుతో మెల్లగా వచ్చి దానిమ్మ
పండుని బుద్ధునికి సమర్పించింది. వెంటనే
బుద్ధుడు డమరుకమును మ్రోగించాడు.
ధనికుడు ఆశ్చర్యముతో
బుద్ధుని ప్రశ్నించాడు :” స్వామీ ! ఇంత చిన్నపండు ఇచ్చినందులకా డమరుకము
మ్రోగించారు ! ఎంతో డబ్బు , వస్తు వాహనములను తెచ్చి ఇచ్చుట త్యాగము కాదా ? ఏది త్యాగము ?”
దానికి
బుద్ధుడు , “ అయ్యా ! త్యాగము పరిమాణం మీద ఆధారపడి ఉండదు.
సమర్పించే సమయమున ఉండే భావము మీద ఆధారపడి ఉంటుంది . నీవు ధనము , బంగారము ఇవ్వడములో
గొప్పతనం లేదు . కాని , ఆకలిగొన్న ఆ ముదుసలి తాను తినకుండా తన గురువునకు ఆ పండును అర్పించింది . తన ప్రాణాలను కూడా లెక్క
చేయలేదు.
“ త్యాగము అనగా మనకు ఏది ప్రీతికరమో , ఏది
ప్రధానమో దానిని అర్పించుటయే.” అన్నాడు . ఆ ధనికుడు సిగ్గుతో
తల వంచుకున్నాడు.
____
చెడు స్నేహం
చెడు స్నేహం
ఒక అడవిలో ఎలుకా, పామూ ఉండేవి . ఎలుక ఉండే బొరియవైపు నుంచి అటూ ఇటూ తిరుగుతూ
పాము మెల్లగా ఎలుకతో మాటలు కలిపింది . అలా కొద్ది రోజులల్లోనే ఇద్దరూ మంచి
స్నేహితులు అయిపోయారు. మిగతా
ఎలుకలన్నీ జాతి వైరాన్ని గుర్తుచేసి
పాముతో జాగ్రత్తగా ఉండమని హెచ్చరించినా ఎలుక వినిపించుకోలేదు.
పాము కూడా ఎలుక తనను పూర్తిగా నమ్మేలా చేసుకోగలిగింది. తనలా
బుసలుకోట్టడం ఎలుకకు నేర్పించి , ఎలుకలాగా
కిచకిచమనడం తను నేర్చుకుంది.
ఆకలేసినప్పుడు పాము ఎలుకలాగే శబ్దం చేస్తే ఎలుకలన్నీ తమ
మిత్రుడే పిలుస్తున్నాడనుకుని కలుగుల నుంచి బయటకు వచ్చేవి . అలా రావడంతోనే వాటిని
చటుక్కున మింగేసేది. ఇక ఎలుక పాములా బుసలు కొట్టడం వలన దాని దగ్గరకి పాములేవీ వచ్చేవి కావు . దాంతో
ప్రాణ భయం లేకపోవడంతో హాయిగా ఉండేది. అయితే , కొంత కాలానికి పాము పన్నాగం ఎలుకలకు తెలిసి పోవడంతో ఎంత పిలిచినా అవి బయటకు
వచ్చేవి కావు . దాంతో ఆకలికి
తట్టుకోలేకపోయిన పాము ఓ రోజు తన స్నేహితుడైన ఎలుకనే తినేసింది .
చెడు స్నేహం చేటు చేస్తుందని ఎవరు చెప్పినా వినని ఎలుక
చివరికి ప్రాణాలే కోల్పోయింది.
1.
The parable on God
Once
upon a time there lived a king. He had a minister, rather a wise knowledgeable
person. He helped a king to solve every important problem and never did he fail
to find the right answer. He was in a state of grace and the king asked him the
other day, Do you trust in God?” “I do,” - the minister answered. “Well
then, answer my three questions: Where does God live? How can I find Him? And
what does He do?” The minister trusted in God, but was unable to answer any of
them at once, as it was usual practice before. He even could not answer within
several days. For some days he had not any peace and slept. Even at night
suffering insomnia he proceeded turning these questions over in his mind. This
ministry had a little son. And this very son took notice that his father was
too much upset about something: he poorly eats and sleeps. So he asked his
father, “What happened to you, Dad?”
“Sonny, dear, I always promptly answered every king’s question. It’s for the
first time that I couldn’t give any answer to all his questions. And up to now,
though many days have passed since then, I am unable to find these answers.”
And here his son said: “Tell me what
questions the king asked you. It may happen that I will be able to answer
them.” And the ministry repeated the questions of the king. With no
slightest embarrassment about
their complicacy the boy said: “It is simple. Don’t be troubled by anything. Only ask the king if he doesn’t mind these questions to be answered by your son.”
“I heard you were going to pray God to give us rain,” said
the boy quietly.
“Yes, now we will perform the divine service and ask God to
send us a bit of rain. But what for are you here and with an umbrella into the
bargain? Aren’t you going to make fun of us? Don’t you know that not a drop of
water has come down from the sky for many years in our village? Our soil is
utterly exhausted; we have nothing to feed neither people nor cattle…
Nevertheless, you are too little to understand these things.”
“Yes, I am little in age. But may I ask you: have you really
gathered here in order to pray God?”
“Don’t you see it by yourself? All the village came here so
that to perform a prayer about rain.”
“Oh, I am very glad! Exclaimed the boy. So, not for nothing
I took my umbrella with me! I don’t feel like getting wet in rain when I am
going home.”
“What rain are you talking about?” all the present smiled.
“But on earth, you told that you had gathered here to pray
God to send us rain!”
“So, do you indeed believe that it will rain?”
“Yes, I know it exactly. Anyhow, God is very kind. He is the
kindest of all! He will hear our request and will give us rain, much rain. And
you, don’t you believe?”
The adults only shrugged their shoulders with the puzzled
look.
“Well so, let him think as he wants, said one of them, he is
still too little. Let us not pay attention to this strange child and spend our
precious time on him. We are to pray.”
And they turned to altar and began their prayer to God about
rain.
The boy stood far behind them all, nobody paid any attention
to him. The adults read prayers from the book and performed some actions at
this, many of which he did not understand. But he, with his eyes closed
appealed to That whom he loved sincerely and in whom he believed. The words of
a prayer from the book were unknown to him, and he diligently, just as he could
asked God so that He granted His mercy and sent rain to them.
The prayer was over, and all people who gathered in church
headed to exit. The boy was the closest to the door; he was not invited to
altar after all. And when he opened the door, everybody felt the cool and
freshness of the air… It was pouring rain outdoors. “But I told you, told you,”
sobbing from the tears of joy the boy repeated over again.
“But you did not believe! Surely, He is the kindest good
God. He is the most best.”
And the adults stood silently. They lacked words. That
moment they saw the boy not little at all, he did not seem to be strange any
more. “What a deep belief lives in his heart!” they thought.
He alone helped all of them, the whole village, to escape
the ruin. It was his sincere belief – the belief of one little, but pure soul.
3. The
singing cow drops
One woman said to him,
“This my neighbour stole my cows drops.”
Here they mean the drops from the cow’s manure, which are usually dried and used in husbandry including instead of chopwood for cooking in the stove. The cow’s manure is considered a very pure fuel. The second woman in reply:
“I haven’t stolen, she is cheating!”
The saint sank into pondering – who of them is right? Each
one is asserting that she is right. Meanwhile women went on quarreling:
“She stole my eighteen drops,” one is shouting.
“Prove it,” the second is indignant.
“My cow drops chant the name of God “Sita-Ram, Sita-Ram.”
Whenever I am doing any work, I am always chanting “Sita-Ram.” You may check
it. Of all the cow’s drops only. eighteen will chant “Sita-Ram.” Being
produced at chanting the name of God, the vibration is strong to such an extent
that it is passed on to the surrounding objects. It is known, that the sound
resulting from pronouncing God’s name flies round the Universe, comes back and
brings all the good, that it has got inside itself.
4. The Parable on
Panini
There
lived a boy called Panini. Everybody thought him to be very silly. He did not
possess the slightest wish to study. Even if he came to school, he all the same
slept in classes most of the time. By his character he was very patient, never
disturbed anybody, but was too much lazy and did not like studies at all. His
parents and relatives had a lot of troubles, “If he does not study, how then he
will manage to get some job, how then he will keep his family?” His friends,
his brothers and sisters were good at studies, but he, anyhow, did not want to
hear anything of school at all. So, at school they were sure that he was stupid
and would never be a success in life, and at home they thought the same. While
he was a child, his parents hoped that he would grow wiser when becomes adult.
Panini grew, and as it was before he did not display any thirst for studies.
Those around were angry with him and called names on him. He felt rather upset,
but still did not study. Dad constantly scolded him and it was only Mother who
kept on loving him. She endured and hoped that he would come to see reason. It
was quite important for the boy. But the day came when even she could not
restrain herself and offended him badly, “You seem never grow wiser.” Panini
took his clothes that very day he left his home. Heavy was his heart. ‘Today
even Mom, who always loved me, also called me stupid. Nobody needs me now!’ he
thought bitterly.
Panini went along the road; passing by some village he saw a big well faced with masonry. A few women were taking water in it. As soon as they filled their buckets and went away, Panini came nearer and noticed notches on some stones, the rest of them were smooth, nevertheless. “Where from are these notches? Panini was deep in thought, people get water from this well every day, and each time the rope is rubbing the stone at this. It looks like the rope carved these notches. Why, is it possible for the soft rope to fray through such a hard stone?! It follows thus that even a rope which every day rubs a stone is able to fray it through!” For a long time was Panini pondering over it. Being illiterate from the very childhood he, nevertheless, now got into very deep contemplation: “If a rope can cut up the stone to such an extent, so, it follows that I can also overcome myself and reclaim myself, of course if I am persistent, if I toil diligently.” Further on he thought “I need sadhana, I ought to get the Teacher. Every day, every minute I ought to do my best– always to work, and the things will change!” The thought of the Teacher and sadhana did not give him a moment’s rest. So he set forth to find the One who would give him the Knowledge If man’s wishes become strong and persistent and thoughts acquire right pursuit, if he yearns for knowledge, then the Teacher comes. So, within some time Panini found his Teacher who rendered him initiation and mantra. “If you practice well, you will gain anything you want”, the Teacher said. Panini trusted him and began quite a diligent practice. With very deep sincere feelings and thoughts of his isht – God Shiva – he uninterruptedly prayed and chanted mantra given by the Teacher. Mantra wakes up some positive energies that sleep deep inside a man. Within some period of practice the servants of God Shiva came to Panini in order to give him blessing. They possessed immense spiritual power and could make true any wish. “What are longing for, Panini?” “I wish to obtain Knowledge”. “We will give you Knowledge,” was the answer. “No, Panini said, I want to see my isht, God Shiva. I very much love him and I want him to impart Knowledge to me.” To obtain the blessing of God Shiva Himself is rather a complex problem. But Panini’s sadhana was diligent to the highest degree, so God Shiva displayed Himself and passed profound Knowledge to Panini. The boy saw his isht and obtained great wisdom along with knowledge of Sanskrit. Later on he wrote some books on Sanskrit grammar, and up till now they are considered the best ones.
The
endeavors to reach God never goes to waste, they always bring a result. It
comes quickly to the one, but to the other it may come many-many years later
because of the remnants of karma that hinder this result. Some person can
obtain the result after several months of practice and he perceives joy and love;
he successfully moves on a spiritual way, his life circumstances are bettering.
To some people it comes some years later. There sometimes occur quite
astonishing instances of persistence in achieving a lofty goal.
In former times there lived a young man. He was rather interested in spiritual knowledge and especially he was fond of Bhagavad-Gita. He clearly saw to what an extent this book is deep and extensive, though it is rather short. So, he was eager to write a commentary on it in order its deep sense was clear to the many. And before starting he decided to ask a blessing for this labour from his spiritual Teacher. Having heard of it the Teacher said, “Well, anyhow, for this work you are to possess Knowledge. I will give you spiritual discipline; practicing it properly you will cognize God in some time; thus your wish will come true.” The Teacher gave him that practice and blessed him, then the disciple asked him, “Tell me, please, Guru Ji, how many years should I do my practice?” Being silent for some time the Teacher answered then, “Twelve years…” The disciple utterly believed his Teacher and started his practice in seclusion. Twelve years have passed. The term appointed by the Teacher was over, but the disciple did not see the Light inside himself, there were no God manifestation… Very much upset he came to his Teacher and asked him with a sigh, “Why did not your word come true, Guru Ji? I did not achieve anything. What to do further?” The Teacher encouraged him and said endearingly, “Never mind, it’s OK. Don’t worry. You will achieve for sure.” “How much more have I to practice?” “As much as you did,” the answer was. And again with belief and hope, inspired by the Teacher, the disciple began his sadhana. So, other twelve years passed in persistent practice, and again the disciple saw nothing, did not obtain Knowledge… He got anxious at all; he began to feel doubts in possibility of those achievements; nevertheless he went to the Teacher again and asked what he is to do further on. The Teacher was very glad to see him, “You are progressing very well. You will achieve, there could be no doubt! But still you need some sadhana more.” “How many more years should it continue?” “Twelve years. Go on, and it will be all right.” And again having been confirmed in his belief the disciple proceeded sadhana. These twelve years appeared to be very long, and sadhana was rather strenuous. But he did not see the Light again; nobody came to impart him Knowledge… Nobody! He was sick at heart, his belief in himself was shaken, “Thirty six years I did my practice and achieved nothing!? What a shame to look the Teacher in the face…” And he followed his nose. He called to some village and saw a cobbler who worked in the street. When he was passing by the cobbler suddenly laughed and said, “You see, I know why you are so sad.” “How do you know it? Can you say?” the disciple was astonished and thought, ‘He is from such a low cast, how may it be that he knows?’ “I can. Your Teacher said that you wanted to write a commentary to Gita and…” “Yes, I wanted, but where do you know of it from?” “The Teacher gave you spiritual practice. You performed it for one term, But God did not come. Then you again practiced sadhana, and did not achieve for all that. And after the third term God did not manifest Himself either. Isn’t it so?” “Yes, it was just as you say… But how did you learn of it? Do you possess complete Knowledge?” “No, I do not have the full Knowledge. But this I can see.” “Where from do you have such abilities?” “I captured one spirit in a subtle world – some dead soul, and forced it to serve me. He tells me all these things. He comes and whispers in my ear.” The disciple got very much interested in all the said. “Does he tell you everything?” “Yes, he gives the whole information, he explains any situation in detail: what and how is going on. He told me everything about you too.” From all these words the disciple got even more upset. He thought, “If my sadhana for so many years brought me nothing, might it not be better to get the spirit at least.” And the disciple began to ask the cobbler to tell him what he should do so that to capture such a spirit. Look, to what extent a man can get anxious. The Teacher wanted that with the help of practice the disciple saw God and obtained Knowledge. But under the influence of tiredness the disciple began to doubt in sadhana and was seduced by some spirit. Anyhow, the Teacher’s strength is always beside the disciple and it will never let him fall. “Well, I will tell you everything,” the cobbler answered and brought the disciple round the corner of a house to some secluded nook. There he whispered two words in the disciple’s ear and told to chant them; only he must do this not at home, but at the place where the dead bodies of people are cremated. “Do this practice and everything will come out. You need not many years for this; in some days literally you will possess siddhi. Everything will be all right. You need to practice only a month or a bit more; and you will see the result,” added the cobbler. The disciple considered for a moment, “Just think of it! One can get everything so quickly! The Teacher told me to practice twelve years, then – twelve more, and then still more… Very long… So hard it is…Thirty six years have passed… And so far I don’t see God and don’t know future either. The cobbler, meanwhile, says that within a month and a half of his practice I will know everything! And he told the things about me quite right…” The disciple set off to the pointed place and for a month and a half he diligently had been performing his practice. And again nothing had come out! He did not achieve anything again… He became extremely sad, nearly cries, “I seem not to have even such abilities as this cobbler has; in fact, he is from the low cast at all… But even he had obtained such siddhi, while I am not able, anyway.” The disciple went to the cobbler and began complaining of his fate, “You told that within a month and a half I will get the result! But even some sort of your ghost did not come to me! I do understand that God is very far, but here is something like spook… Or is it my karma such miserable? I can achieve nothing!” And the disciple lost his heart at all. The cobbler calms him down, “Oh, don’t get upset. I will go to the ghost now to ask him why he did not come.” The cobbler turned round the corner and began asking the spirit why it did not present itself. In some time being a bit puzzled he returned to the disciple. “It will not come to you.” “How can it be? Why?” “It told me that you, mister, practiced very high sadhana; and the energy of your Teacher encircles you – the Light of such dazzling strength that low spirits cannot even approach you. They are afraid of you… It only worships you from afar, but cannot come. It also said that there only some months left for you to practice sadhana given by the Teacher and you will achieve your goal – to see God.” The disciple livened up again, his eyes lit up with hope; again he went to his Teacher, “I beg your pardon, Guru Ji, for that I did not come to you at once after my sadhana was over, but instead was seduced by some ghost. I myself cannot make out how that could come to my mind. I do not understand how I could do such things. Forgive me!” The Teacher’s eyes lit up with joy and love, “Never mind, I have been expecting for you. Everything will be nice, only go on your sadhana. There some months left and you will see…” With a refreshed energy the disciple started his practice. And at last within six . months he saw the dazzling radiance, and the image of “You achieved, said “Knowledge. And I also want to write a commentary to Bhagavad-Gita and I ask your blessing for this.” And “I will give you a vision and you will understand it.” And the disciple saw the sea of raging flame around him. “What is it?’ “This negative karma of yours is burning under the influence of your sadhana, answered Beaming with joy the disciple came to his Teacher and bowed Him with gratitude. The Teacher was glad very much to see the disciple, He loved him dearly. “Tell me, Guru Ji, why did not you tell me at the beginning how many years I should practice before God manifests Him?” “If I at once had told you what term it would have been, the Teacher answered with a smile, you would not have practiced sadhana. Imagine, that at that moment I had told that you would see God in thirty six years! There would have been no sadhana. That is why, I had to tell you by parts in twelve years each and some months more; and thus you achieved uniting, you saw the Light.” Soon the disciple fulfilled his wish – wrote a book. Thus, one of the best commentaries to Bhagavad-Gita was created. This book is well-known nowadays too. The Teacher always says only truth, but does not reveal everything. If the Teacher at the very beginning had told his disciple that he would see the Light in thirty six years, the disciple would have thought, “How can I perform such long sadhana? And in general, how is it possible?” Sadhana must be accepted for the whole life and one should consider it as a part of his life: “The same way as I am breathing, as my heart is beating, as I am doing all the rest, so I will always remember God. In my life there will always be God, there will be spirituality.”
In
early years there lived a king in one country. At the same time far from the
king in a secluded beautiful place in the forest there lived yogi-hermit. Noise
and commotion of the king’s town did not attract him.
Once the king passed through this forest and on seeing hermit’s hut he decided to visit him. The meeting with the hermit was pleasant for the king. It raised high feelings in him: something beautiful as if forgotten far too long ago began waking up in him. The king had lived nearby hermit’s hut for several days and before departure thanked the hermit and said that he would rather meet with him more often Well, the hermit said, let it be so.” “Come to my palace; let it be your home. You may live in it as long as you wish.” “Well, but not now, later on...” “Only I ask you to let me know of your coming so that I prepared the palace.” The hermit nodded in silence and the king set off to his palace. Well, the hermit said, let it be so.” “Come to my palace; let it be your home. You may live in it as long as you wish.” “Well, but not now, later on...” “Only I ask you to let me know of your coming so that I prepared the palace.” The hermit nodded in silence and the king set off to his palace. The king’s palace was unusually beautiful. Its marble walls were purpled with skil ful carving and precious stones; halls and chambers were spacious and clean; everywhere the works of art were a pleasure to an eye. Quite a long time has passed and one day the king got the message from the hermit about his soon arrival. For the arrival of his exceptional friend the king prepared his palace thoroughly and with care: everything was cleaned and ornamented, fragrance of sandal and mogra filled the space of the palace, fresh flowers were far and wide... At last the day came when the yogi walked to visit the king. He passed many halls of the palace into the king’s internal chambers and greeted him. The king invited yogi to spend as many days in the palace as he wishes. But suddenly yogi said ‘Your Majesty, there is very unpleasant smell in your palace.’ ‘How can it be?’ the king was astonished, ‘this is the most beautiful palace I have ever seen. It is plenty of air here, lots of porticos, and you say it smells bad’. ‘Your Majesty, here is really unpleasant smell and I cannot stay here long.’ “Dear friend, I have arranged here everything by the best patterns and I do not smell anything, but I am ready to do even better! Stay with us for a week.’ But yogi remained adamant. ‘No, Your Majesty, I cannot be here long; it is because you are my friend that I came to see you, but now I am going back to my forest.’ ‘But as befits to a guest stay here for a day or two,’ the king began entreating him. ‘No, I cannot stay here more than an hour; I am having a nasty feeling when I smell this.’ ‘Let it be so, but explain, please, why you are talking all the time about bad smell while I do not feel it at all!’ The king was utterly amazed. The hermit kept silence for a while and said: ‘Well, I will go now to my abode and for some time we can walk together ... and it might come the answer to your question’. If yogi makes friends with somebody, he will certainly teach the good. The king having changed for clothes of a commoner came out of the palace together with the hermit, and they went leisurely along the streets of the town. They were walking across the market square. And while they were passing through spacious rows of the fish sellers, the king exclaimed, ‘Where have you brought me? The sandal in the palace is bad, and here is such heavy smell...I do not like it here. I cannot stay here even an hour,’ the king impatiently looked around and saw that people are standing calmly, selling and buying fish. And nobody seemed to notice any smell. One of the merchants, fish seller, recognized the king and bowing to him said, ‘Your Majesty, be my guest, stay with me for a day or two, it will be great honour for me. My house is near these trade rows.’ “Oh. No, my good man, I will simply die in an hour from this smell”. “Why?” asked yogi, “Quite possible is to live a day or two.” “No and no, answered the king frowning, the smell is so awful here, how to live here a day or two if just now I am already sick”. And then the hermit said, “You, Your majesty, do not like here, because you got accustomed to live in your palace where everything is arranged as you wish, the smell there is pleasant to you. But ask people who sell fish here every day if they sense any smell. No, they do not; they got accustomed to it already”. The king began asking the sellers about it, and they one and all answered that they do not smell anything unpleasant, they feel well here. It was quite clear that they were talking sincerely. And when the king and the hermit went far away from fish rows, the hermit stopped and said, “Your Majesty, I feel bad staying in your palace just as much as you feel so in fish market. The fragrances of your palace are pleasant to you, you are well there, but my palace is in the forest, where I live, I am very well there. So I cannot live long at yours. I will sometimes come, but not for a long time”. The king was silent and then asked, “Tell me then what I am to do, so that to become yogi. Is there such a way for me when living in a palace and being a king I could become yogi at the same time? You became yogi while living in the forest. Can you teach me yoga? Is there any difference for achieving yoga in seclusion and in the world? In what does the way of achieving God differ for me and for you?” “I will tell you about this next time,” answered the hermit. They met once again in some time, the king, as it was first time, changed into a simple clothes and they set off for journey about the country. They have been long on their way and having left the boundaries of their kingdom they came at last to the capital of another big kingdom. Just at that time there took place svayamvara – the solemn ceremony of choosing the fiancé by the princess. In ancient Lots of people specially gathered to this ceremony to see who the princess would choose as a spouse for herself; she is the sole daughter of the king and her chosen one will then be the king of this country. The king and the yogi-hermit came also to see this ceremony. They were not among princes – they stood secretly in simple attire among common people. The energy that yogis possess is of such strength that even an ordinary man cannot, but feel it. So when the princess noticed hermit, she came up and threw the garland of flowers over the hermit’s neck, in spite of the fact that he did not stay together with princes. In no time the hermit took off the garland and wanted to run away, but his friend-king stopped him, “Why are you running away? If the princess chose you, why don’t you want to marry?” “It is not for me”, answered the hermit.” At that moment the king of that country came up and asked, “Who are you?” “I am a hermit, I live in the forest. I am not interested in worldly things and even more so in marriage.” The king said, “I have got only one daughter and I love her dearly. If she chose you, so you will be her husband and the king of this kingdom after me.” “No, I cannot do this, answered the hermit, it is not for me. My way is another.” The princess exclaimed in agitation, “No other man can be my husband! Only he!” And she again threw the garland over his neck. Then the hermit resolutely threw away the garland and swiftly went from the town toward forest. His friend king followed him. Yogi-hermit and his friend went far and far into the forest proceeding their journey to their country. The night caught them in the forest. They decided to spend the night under the tree. It became very cold at night and besides they had not had any meal for a long time. Yogi overcame any hardship easily and calmly, but the king suffered very much, he could hardly move, he grew utterly weak. On the same tree there lived a family of birds in their nest. They understood the language of people and saw that one of them is nearly dying of hunger. They recognized in the disguised pilgrim the king of their country. He was very good, virtuous and wise ruler. At this time yogi made a fire and both wayfarers warmed their hands. And then the birds decided that for the sake of saving the life of the other they are ready to sacrifice their lives, “We will throw ourselves on the fire and the king will have a meal. Our duty, our dharma is to save the life of the king for the common good of very many people, for the benefit of the country.” And the birds rushed into the fire. The hermit and the king scarcely managed to save them. The king was shocked by their deed. He understood for the sake of what the birds decided to sacrifice their lives. Soon came the dawn. Yogi-hermit asked the king if he was able to walk farther, saying that it was time for him to go back to his forest abode. “You, your Majesty, some time before asked me about the most suitable way of yoga for you and– for me. Do you remember?” “Yes”, answered the king. “So, my way is the way of life out of the world, in seclusion, the way of full unattachment to any worldly things. Look, the beauty-princess chose me her husband. I was to take her as a wife with all the kingdom in addition – isn’t it a gift for any worldly man. But I threw away the garland, denied the princess and the kingdom and left them. I do not have any attachment in the world. But this is my way. Your way is the way of karma-yogi, king. It consists of performing your duties. You should take care of your people; govern the country well for the common good of all the people. And if you have to lay your life for the benefit of your country, so you should lay your life too. The birds set an example of such self-denying service for you today. One should define his major purpose and all his life up to the end of it labour for the sake of achieving this goal. And then you can achieve God through this way. Remember God always and be always with Him.’’ “Thank you,” – said the king and saying good-bye to the hermit he set off to his palace.
7. The story of Sudama
In His childhood
Once Sudama was also hungry. And now when Krishna went aside for a short time, he began to eat stealthily and Some time passed, studies came to the end. Sudama got married and In the same country there lived one petty knight who arduously hated The same happened with Sudama. That knight was indignant that Sudama loved Soon it came to the state that Sudama didn’t have any clothes to put on. Children cried of hunger and there were no food to feed them on. Every day wife invoked to Sudama, “You have got so good a friend And really all Sudama’s family loved
Having seen at last that his threats don’t work, the knight
decided to punish Sudama. He came to his house and hit him.
At this very time Krishna knew everything that happened to Sudama and his family, but he kept silence and did nothing. He needed that Sudama’s soul responded and opened to meet him. And it was necessary to help Sudama get rid of any shyness. The knight hit Sudama again, just that very moment But Sudama even after the punishments of the knight couldn’t come to After this event Sudama’s life became unbearable at all. His wife didn’t know what to undertake, and Sudama didn’t want to obey the knight and proceeded to sing bhajans about The knight on seeing such steadfast revering At last Sudama’s wife broke down and told, “If you don’t go to Krishna, I myself will go to And then Sudama brought himself to go, but there appeared another problem. It is not appropriate to go to a friend empty-handed. But in Sudama’s family there were nothing. “I cannot go to my friend empty-handed,’ said Sudama to his wife, ‘and we haven’t got any money so that to buy something.” Then his wife asked for some rice at their neighbours and simply boiled it. This was the same rice as it was formely in the forest at Sudama. He took it and in his plane clothes, singing as usual bhajans of And now Sudama, poor commoner, comes to Dvaraka and finds himself among all this splendour. Mighty guards met Sudama at the palace gates and barred the way. “Wait, where are you going?” asked they. “I want to meet “Do you want to meet . “But who are you? “I don’t have other clothes,” answered Sudama modestly, “go and announce In those times guards understood that if a man speaks so sincerely, it means that it really is the truth and he is trustworthy. They conveyed everything to When he entered the palace, Then Krishna took Sudama forward, set him in his throne and he himself sat at his feet and asked to bring water: “I myself will wash his feet,” said Then Sudama had a rest and Krishna served at his feet: Sudama was dreaming and the very When Sudama woke up, Look, at his childhood Sudama felt shy to offer And when the two who love each other so dearly meet, then there isn’t one, isn’t another – both become One (a single). And with such love there is always realization That is why And Sudama was the same, - united with When Sudama returned home, the wellbeing lost by him in the past was restored in his family.
A
man can achieve God and unite with Him, but when it comes true, only God knows.
There lived two sadhaks. Powerful and ambitious was their sadhana, and they both desired to achieve God very sincerely. One of them had been practicing for twenty years, and the second – for two years . God feels all human’s aspirations. This supreme power helps a man in all his cravings to Him. Narayan felt that two souls on the Earth are fixed upon Him greatly. They steadily meditate longing to see Him. Wishing to help them God decided to test the strength of their sadhana and and to see if they are really ready to see Him. So, once He came to them assuming the aspect of an ordinary brahman. First He visited the one who had been practicing for two years. Narayan-brahman asked Him, “What are you doing your sadhana for?” “I want to see God,” this sadhak answers. “Do you really want to see God? I possess knowledge about future and want you to know: you ought to do your sadhana for forty to fifty years. And then you will see God.” “Is it really so? Indeed?” exclaimed the sadhak. “Yes, it is the truth.” “If God comes only in so many years, then what for do I need this practice? I won’t do it any more.” thought the sadhak, took his belongings and went home. Narayan- Brahman went to another sadhak and also asked him, “For the sake of what do you practice this sadhana?” “I want to see Narayan very much,” his answer was rather firm. “Do you really want much?” there was astonishment in brahman’s voice, “Look at this tree under which you are sitting, can you count all the leaves on it?” “They are very many…” “Then, learn! You will be born on the earth as many times, as how many leaves on this tree! Only then you will see God.” And on hearing these strict prophetic words just that very moment sadhak was inflamed with joy. He closed his eyes and literally plunged into that deep ineffable joy – for all that He will see God! Even if it happens in many-many lives, in any case he will see Narayan whom he loves so dearly and to whom he aspires so strongly. And now it will happen for sure!!! And sadhana of many-many lives long is not an obstacle, but the very way to Him. He shall unite with God and shall become single with God! In his immense joy, living in that happy moment of future, of that fantastically remote union with God, he forgot about everything. His soul was singing and dancing as if that moment had already come. That was the soul’s song of God which was happy about the union with Him that had already occurred. And when he opened his eyes, he saw just in front of him the Light of Narayan of unusual beauty and strength, which streamed from the one who had the aspect of a simple brahman just a moment before. Without losing a second God comes to the bhakt’s heart that is seized by divine Love and Joy. Do, always remember that only sadhana is in your hands, but at what time exactly God comes and when He is going to impart Knowledge – all this is in His hands. |
Dharmaputra was the eldest of the Pandavas . He
used to give all his wealth to charity . Nobody returned empty – handed after seeing him . He was very proud about
that . One day , he gave food to ten thousand people . When many of them had
taken food and washed their hands , Lord
Krishna and Dharmaputra could see a strange sight . One squirrel , which had
half its back of golden colour , was rolling in the water used for washing
hands . After every roll , it used to look at its back . Lord Krishna called
the squirrel and asked him : “ Your conduct is strange . Can you tell us what
you are doing ?” The squirrel replied : “Not far away from here there lives a
very poor Brahmin , his wife and son . They work very hard through out the day
. With what ever they earn , they would buy food . They would divide this food
into three parts for each of them .
“One day when they were about to take food , they heard
a knock at their door . When they
opened , they found a poor starving man . He said he was very hungry and wanted
some food .
“ They called
the poor hungry man inside and then divided their food into four parts
and they gave one part to the poor man.
But after eating that food , the poor man said still he was hungry .
Then the father gave his portion .After that
, the poor hungry man said still he was hungry . Then the mother gave her share
. After eating that , the poor man said
still he was hungry . Then the son , who was a young boy , gave the man his
share too . After eating that , the poor man said that his belly was full and washed
his hands. That water fell on my back . Wherever it touched , it became golden
, Unfortunately it was not sufficient to make my entire back golden. I know that
Dharmaputra is famous for his charity .That is why I came here , but my back is
not becoming golden .”
Then Krishna told Dharmaputra
´cousin , see the difference :you are giving because you have a lot ,
but the poor Brahmin family was giving even when they did not have a lot .”
తండ్రి నుండి ప్రేరణ
ఒక తండ్రి తన కొడుకు జీవితం
యొక్క దిశను ఏ విధంగా నిర్దేశించగలడు ?
మన పూర్వ రాష్ట్రపతి డా. ఏ .పే. జే . అబ్దుల్ కలాం చిన్న ఉదాహరణతో
వివరణ ఇస్తున్నారు . మన దేశ స్వాతంత్రం వచ్చిన కొద్ది రోజులలో జరిగిన సంఘటన
గురించి వివరిస్తున్నారు.
మేము రామేశ్వరంలో
నివసిస్తున్నాము . మా నాన్నగారిని పంచాయితీ పెద్దగా ఎన్నుకున్నారు . వారిని చాలా ధనవంతులని ఎన్నుకోలేదు
. ఒక ప్రత్యేక వ ర్ఘానికి
చెందిన వారనీ ఎన్నుకోలేదు . ఆయన మంచి మానవత్వం గల వ్యక్తి కనుకనే ఎన్నుకోబడ్డారు
ఆ ఎన్నుకున్న రోజునే ఒక సంఘటన
జరిగింది. నేను ఒక భూగోళ శాస్త్ర పుస్తకం చదువుతున్నాను..అప్పుడే మా ఇంట తలుపు
తెరువబడి ఒక వ్యక్తి లోపలకు ప్రవేశించాడు
. ఆ రోజుల్లో తలుపులు మూసి గడియ వేసీ
ఆచారం లేదు.. అతని చేతుల్లో వస్త్రంతో
చుట్టబడి ఏదో ఉంది .
ఆ మనిషి
దానిని మా నాన్నగారి కోసం
తెచ్చానని చెప్పి బల్ల పై పెట్టి
వెళ్ళిపోయాడు .మా నాన్నగారు వచ్చిన తరువాత
దాన్ని తీసి చూడగానే దానిలో పెద్ద వెండి ప్లేట్లు , గిన్నెలు ,బట్టలు , స్వీట్లు వున్నాయి . వీటిని చూడగానే
మా నాన్నగారు కలత
చెందారు . మొట్ట మొదటి సారిగా ఆయన
అంత కోపంగా వుండటం
చూసాను . నన్ను చాల తిట్లు
తిట్టారు . నేను భయపడి పోయి ఏడ్చేసాను .
కొంత సేపటి తరువాత ఆయన నాపై
ప్రేమను కురిపించి మహమ్మద్ సాహెబ్
యొక్క కొన్ని భోధనలు గురించి చెప్పారు ..
ఏమని అంటే ఒక
మనిషి వేరొక వ్యక్తి వద్ద బహుమతి
తీసుకొంటే ఆ మనిషి ఆ వ్యక్తి వైపు
జవాబుదారి యొక్క భారమవుతాడు .
దీని యొక్క పాఠం ఏమిటంటే ఒక
అపరిచిత వ్యక్తి నుండి
అపరిచిత బహుమతి తీసుకోకూడదు . మను స్మృతి
కూడా ఇదే ఉదహరిస్తుంది .” ఒక
మనిషి ఏదో ఒక వ్యక్తి వద్ద బహుమతి తీసుకొంటే తన విలువను తాను
తగ్గించుకొన్నట్లే .”
ఈ ముఖ్యమైన
సంఘటన నుండి నేను
నేర్చుకొన్న పాఠం నా జీవితాంతం
నిలిచి వుంది . ఈ సంఘటన ఒక
తండ్రి యొక్క ప్రభావం
కొడుకు జీవితం మీద ఏ విధంగా వుంటుందో తెలుపుతోంది .
HANSTI DUNIYA VOL 26 NO 9 SEPTEMBER 2012
HANSTI DUNIYA VOL 26 NO 9 SEPTEMBER 2012
DO GOOD
- NOT DOING BAD IS NOT ENOUGH
Once there lived an aged man . He did his work
well , took care of his family and harmed none . Every one had to say only good
about him .Even at an advanced age , he was healthy and he was active until his
end .
After death , the man’s soul reached the gates of
heaven . He had assumed that , since he
had lived a good life , his soul would
be admitted to heaven straight away . While
he was made to wait for along
time at the heaven’s gate , he watched with sadness those who had come after
him being admitted to heaven .
Seeing the aged man’s frustration and sadness , an angel approached him and
told him : “ You have lived a good life all right , without doing any harm to others . However
, you failed to do what ever good deeds
you could have done for others , and that is why you have to wait
for long at the
heaven’s gates . ”
The man realized his mistake and begged God’s
pardon , and God finally admitted him to heaven
Attitude is every thing .Be kinder than is
necessary , for every one you meet is
fighting some kind of battle .
Live simply , love generously , care deeply and speak kindly .
Life is not about waiting for the storm to pass ;
it is about learning to dance in the rain .
SUFI STORIES
Charity
simply means an unconditional sharing :
It simply means you have something; you should enjoy to share it.
Don't be a miser. Don't hold on to it because this whole life is going to end
one day and you will not be able to take anything with you. So while you are
alive, why not share as much as you can? Things which can be taken away any
moment ...it is better that you share them. And it is a great joy to share. The
man who learns the art of sharing is the richest man in the world. He may be
poor, but his inner being has a quality of richness that even emperors may feel
jealous of.
A poor man, very poor, a woodcutter, lived in the forest in a
small hut. The hut was so small that he and his wife could sleep ...only that
much space was in the hut.
In the middle of one dark night, it was raining hard and somebody
knocked on the door. The wife was sleeping close to the door. The husband said
to the wife, "Open the door. The rain is too much and the man must have
lost his way. It is a dark night and the forest is dangerous and full of wild
animals. Open the door immediately!"
She said, "But there is no space." The man laughed and
said, "This is not a palace of a king, where you will always find a
shortage of space. This is a poor man's hut. Two can sleep well; three can sit.
We will create space. Just open the door."
And the door was opened. The man came in and he was very grateful
and they all sat and started talking and gossiping and telling stories to each
other. The night had to be passed somehow because they could not sleep; there
was no space. And just then, another knock ....
The man, the new guest, was now sitting by the side of the door.
The owner of the hut said, "Friend, open the door. Somebody else is
lost." And the man said, "You seem to be a very strange fellow. There
is no space."
He said, "This was my wife's argument too. If I had listened
to her argument, you would have been in the forest, eaten by the wild animals.
And you seem to be a strange man that you cannot understand that we are sitting
just because of you. We are tired after a long day. I am a woodcutter -- the
whole day I cut the wood and then sell it in the market and then we can hardly
get food once a day. Open the door. This is not your hut. If three persons can
sit comfortably, four persons can sit a little closer, with a little less
comfort. But we will create the space."
Naturally he had to open the door, although reluctantly. And a man
entered and he was very grateful. Now they were sitting very close; there was
not even a single inch of space left. And then suddenly, a strange knock, which
did not seem to be a man's! There was silence from all three; the wife and the
two guests were afraid that he would say open the door.
And he said it. "Open the door. I know who is knocking. It is
my donkey. In this wide world he is my only friend. I carry my wood on that
donkey. He remains outside, but it is raining too much. Open the door."
And now it was the fourth guest to be allowed in, and everybody
resisted and they said, "This is too much. Where is the donkey going to
stand?"
This man said, "You don't understand. It is a poor man's hut,
it is always spacious. Right now we are sitting; when the donkey comes in we
will all be standing and we will keep the donkey in the middle so he feels warm
and cozy and loved."
They said, "It was better to get lost in the jungle, rather than to be caught in your hut."
They said, "It was better to get lost in the jungle, rather than to be caught in your hut."
But nothing could be done. When the owner said to open the door,
the door was opened. And the donkey came in. The water was dripping from all
over his body and the owner took him into the middle and told all the others to
stand around. He said, "You don't understand. My donkey is of a very
philosophical mind. You can say anything, he is never disturbed. He always
listens silently."
This story has a hidden message which says that the emperor's
palaces are always short of space -- although they are so big .... The house of
the president of India
And the poor man in this story said, "It is a poor man's hut,
there is no shortage of space. We will manage." And they managed. The
night passed beautifully, although they had to stand up. But it is beautiful to
share whatever you have. Even if you don't have anything, you can find
something in your nothing, also to share. Charity is Sharing.